Op naar...Lissabon!

Ik word luier en luier in het schrijven op mijn blog. Vergeef mij, maar er is gewoon niet veel meer gebeurd in Corvo.
Heb wel nog een verhaaltje te vertellen over een toertje rond het eiland op een speedboot, over een stressy week en een geslaagde kerstshow op school.
Maar niet nu. Nu heb ik beter dingen te doen want...ik vertrek binnen enkele uurtjes naar Lissabon!! Man, ben ik zo blij om! 3 maand Corvo was even genoeg, zeker na de afgelopen stressy weken!
Dus nu naar Lissabon, daar blijven (en al wat kerstshoppen) tot de 20ste en dan hup hup hup naar België. Kriebels all over the place als ik denk aan het moment dat ik de aankomsthal van Zaventem in zicht heb!

Nu nog even op die zak gaan zitten, iets eten en weg ben ik!

As vacas de Corvo, meus melhores amigas.

Het werd mij al lang beloofd en vorig weekend werd die belofte ook waargemaakt. Mijn boerinnengehalte zou de hoogte inschieten want...ik ging koeien melken! De technologie waarbij koeien voor zich uit staan te staren terwijl een machine hen uitmelkt bestaat hier nog niet, het is met de handjes te doen hier!
De owner van de te melken koeien was Pedro, de local apotheker.
Hij is trouwens ook de man die vogels opvangt en verzorgt die aanmeren op Corvo en te zwak zijn om verder te vliegen. Iedereen heeft hier twee jobs!

* Leuk weetje hierover:
Onze vuilnisman van 's morgens is ook de kok in een restaurant 's avonds. Bizarre combinatie waarbij je jezelf vragen kunt stellen soms! Vanaf het moment dat ik dit wist heb ik zijn eten toch grondig bestudeerd alvorens het op  te eten. Ik wil geen stukje vlees zien liggen dat ik gisteren in mijn eigen vuilbak heb gegooid!

Terug naar de koeien.
Wij dus de achterbak van de auto in en op naar de koeien die boven stonden te grazen. Het waren een stuk of zes koeien die we onder handen moesten nemen, letterlijk dan. Pedro toonde ons een koe die wij mochten proberen te melken. Toen ik het beest zag had ik al meteen medelijden met haar. Zo meteen zouden twee vreemdelingen aan haar zitten te klungelen. Zoveel medelijden had ik nu ook weer niet want een minuut later zocht ik de melk al op.
Het gevoel van die uiers is in het begin wel een beetje raar. Iedereen lacht met het melken van koeien omdat het "op het mannelijke lid in rust lijkt dat je zit te masseren". Dat is ook zo!!
Voor de gevoelige lezers onder jullie is dit misschien vreemd om te lezen, maar ik zou het niet anders kunnen omschrijven.
Ik wist helemaal niet hoe te beginnen aan het melken. Moet je echt trekken? Moet je hard duwen? Gaat dat beest mij geen slag met haar staart geven?...
De eerste keren zit je maar wat te trekken en te duwen met je vingers tot je een straaltje melk tevoorschijn ziet komen. En dan begint het leuk te worden...! Naarmate je fingerspitzengevoel (of hoe schrijf je dat?) verbetert, komen die straaltjes er harder en harder uit. Luis zat al de hele tijd naast mij te filmen en om hem even te grazen te nemen begon ik dus zijn kant op te spuiten. Hilarisch, want hij bleef filmen met melk op zijn gezicht en zijn kleren!
Ik heb er dus weer een "skill" bij om over te stoefen: ik kan koeien melken!

Nadien hebben we de koeien, kippen en varkens nog eten gegeven en zijn we terug naar huis vertrokken. De tijd was snel gegaan, de zon zat al dicht tegen de horizon.

Hieronder zie je de link naar een filmpje over deze leuke en leerrijke namiddag waarin ik de hoofdrol speel.
Enkele gastrollen:
- Luis
- Cornelia de koe
- Eva het ...





Ik wil jullie ook zeker deze foto niet onthouden. Een blik op Corvo by night met in de verte Flores.

Na de geit, een appel!

De Corvorianen moet iets fout hebben gedaan want Moeder Natuur was in het begin van de afgelopen week niet goed gezind. Ze stuurde al haar water op ons af en blies hierbij ook nog eens goed hard.
Om niet de hele tijd binnen te zitten bij dit weer, besloten Luis en ik om onze regenjas en botten op te zoeken en erop uit te trekken. Na 10 min waren we al drijfnat maar we bleven doorzetten.
Blijkbaar kon ons Mamaatje Natuur dat wel appreciëren. Na een halfuurtje opende ze haar wolkendeksel om enkele schitterende straaltjes zon door te laten. De zon verjaagde de grijze kleuren en liet Corvo haar mooie herfstkleuren zien.
Door het mooie wandelpad dat geen wandelpad was kwamen we terecht in struiken, moesten we over omheiningen klimmen, verhogingen afspringen en door zompige gebieden wandelen. Dit alles was genoeg om een groot gat in mijn broek te veroorzaken. Al een geluk dat ik nog een shortje aanhad onder mijn broek, anders zouden alle vogels mijn poep kunnen zien. Ik vond het al vreemd dat die vogels het typische werkmans-deuntje floten! Maar dus: broek in de vuilbak.
We hebben een wandeling gemaakt die leidde naar een super mooi uitzicht. Had het al eens gezien, maar blijft toch keer op keer de moeite.
Tijdens onze tocht hebben we heel even het gezelschap gehad van een wilde geit. Wel ja, zo wild was ze ook weer niet want ze hing vast aan een touw. Het was toch snel duidelijk dat het om een gevangengenomen wilde geit ging want van zodra je er op minder dan 20m van stond begon het te bokken en blazen (of hoe noemen ze dat). Dat vonden wij natuurlijk grappig en we hebben het arme beestje wat bespeeld om er een filmpje van te maken.
 Na nog enkele keren in plassen te hebben gesprongen als een klein kind, zijn we uiteindelijk in een café beland om er een lekker warme chocomelk te drinken.

Bij de herfstsfeer hoort natuurlijk ook een herfst-dessert. Ik heb hier iets super lekker gegeten. Zoetebekken, let nu even goed op, hier komt het recept voor 'Maçãs assadas':

- Neem 5 appels en haal het middenstuk eruit zonder ze doormidden te snijden.

- Zet ze rechtop in een schotel.
- Steek een kaneelstokje in het midden van elke
  appel.
- Vul het midden  van de appel op met bruine suiker
   zodat het kaneelstokje rechtop blijft staan.   (afhankelijk van jouw zoetebek-niveau vul je het
   helemaal op of half)- Giet hier Porto likeur over (heb het gegeten met
   zwarte martini).- Steek het in de oven voor ongever 45min.
- De appels zijn goed als ze lijken te smelten.


Het eindresultaat is verrukkelijk en zou er moeten uitzien zoals op de foto!
Probeer het eens en laat mij weten hoe het gelukt is! Dan weet ik ook meteen bij ik ze kan komen eten als 'k terug in België ben!

Good luck en smakelijk!

x
Sofia

A agradável vivência Corvina

Allereerst wil ik een "hulde" brengen aan twee personen,Filip en Cindy, voor het op de wereld brengen van men allereerste achterneefje, de Lasse! Nog eens een dikke proficiat en een gelukkige toekomst gewenst!
Moge het een discuswerper worden!



24 november. Binnen een week is het al december. Dan nog eens drie weken en ik zit alweer thuis. Mooi uitgerekend zit ik dus binnen vier weken thuis. Binnen vier weken breken de feestdagen dus aan en worden we overrompeld door kerstliedjes, straatlichtjes en winkels waarvan hun etalages er zo gezellig uitzien dat je bijna verplicht wordt om even binnen te lopen. Het idee al om met zakken vol cadeautjes, enkele daarvan voor mezelf, terug naar huis te kunnen wandelen. Zalig! Maar daar wringt nu net het schoentje: wanneer in godsnaam ga ik die cadeautjes kopen!? Ik kom de 20ste terug en tegen dan zijn alle leuke hebbedingetjes al foetsjie. Stres stres stres! Zal dus mijn hulp-elfje moeten inzetten (lees: zus).
Ik vergeet de Sint nu even omdat die hier gewoonweg niet bestaat. Nochtans is dit het buurland vanwaar de Sint komt, niet? Of kwam hij van Turkije? Alleszins, hij is nooit in Portugal geweest want als ik een foto van de Sint laat zien zeggen ze: 'That's Santa after a diet.'
Maar goed, ik weet dat de Sint zelfs de Belgen in het buitenland niet zal vergeten, zelfs die op de Azoren niet! Juist eh moeder...!
Waarom ik al aan de feestdagen denk? Omdat we begonnen zijn aan de voorbereidingen voor de Kerstshow op school. Sara en ik moeten een act in elkaar steken met enkele klassen. We zijn er nog niet helemaal uit maar het zal iets worden met gezongen liedjes, kaarsjes, een kerstboom en een schaduwspel. Tot nu toe hebben we ...het doek. Work to do dus!

Op school gaat alles zijn gewone gangetje met soms eens iets speciaals ertussen.

We hebben afscheid moeten nemen van onze secretaresse, Gabriela.
Zij vertrok deze week naar haar thuisland Brazilië. Om haar enkele laatste leuke herinneringen te bezorgen hadden we vorige week vrijdag een Braziliaans diner. Het hoofdgerecht bestond uit kool, rijst en zwarte bonen met vlees ertussen gemengd en in een sausje. Geen bijzondere aanrader. Een Peter Goossens zou zijn wenkbrauwen eens optrekken en enkele niet-voor-kinderen-bestemde dingen zeggen.
Ik keek vooral uit naar de dessertjes. Die zagen er veel verrukkelijker uit. Vermits ik een echte dessert kenner ben, heb ik deze dan ook deskundig en vooral herhaaldelijk geproefd! Als je iets doet, moet je het goed doen!

Gabriela vertrok normaal gezien vorige woensdag. Daar heeft moeder natuur een stokje voor gestoken door even een stormpje op Corvo af te sturen. Daardoor kon het vliegtuig niet landen op woensdag en zit ze nu dus nog steeds hier. Waarschijnlijk vertrekt ze morgen.

Het 6de leerjaar had deze week een skype-meeting met de Commenius-partner uit Slovenië. Om alles vlot te laten verlopen hadden ze vragen voor elkaar voorbereid en een liedje rond 'the winter'. 't Was echt leuk om de kinderen van beide landen met elkaar te zien communiceren via de webcam. Soms merk je dat ze even vergeten dat ze gezien kunnen worden, wanneer ze een gezicht trekken van 'Huh, wat zegt diene nu!?'. Hun liedje op het einde was tof om af te sluiten. De volgende skype-meeting zal, als ik mij niet vergis, met Italië zijn in december.

Begin december zullen Deolinda en Sara trouwens naar Slovenië reizen om samen te komen met hun Commenius partners. Het is dezelfde reis als die dat Deolinda naar België heeft gedaan. Bij elke meeting met één van de andere landen neemt ze iemand anders mee. Die reizen hier veel!! Ik zal dus alleen voor de klas komen te staan zonder iemand om de uitleg te vertalen. In die week zal ik al mijn Commenius-krachten boven moeten halen om te laten zien dat ik mijn vrouwtje kan staan (even feministisch zijn).

Ook vandaag stond er eens iets anders op het schema. In Amerika vieren ze momenteel Thanksgiving en daar wilde Sara van profiteren om een 5 o'clock tea te organiseren. Wij zorgden voor de 'tea' en de kinderen mochten gebakjes meebrengen. Natuurlijk mochten de 'scones' niet ontbreken en daar had Sara voor gezorgd.

De avondlessen Engels gaan ook goed. De mensen blijven komen dus dat wil toch iets zeggen... We hadden het vorige week over 'jobs' en hebben daar een leuk spel bij gespeeld. Een persoon kreeg een beroep op z'n voorhoofd gekleefd zonder dat hij het woord kon zien. De anderen moesten gebaren maken die met dat beroep te maken hadden. Hilarisch soms, echt! Vooral toen we een kerel 'housewife' gaven als job. De gebaren waren overduidelijk maar de arme man wist het echt niet.

 

Door het opkomende slechte weer is het moeilijker geworden om wandelingen te maken.
'k Wilde toch eens Corvo's herfst vergelijken met de oh zo mooie herfst in België. Luis en ik dus de berg op met de auto en op zoek naar die typische herfstkleuren. Vermits Corvo niet veel bomen heeft waren er dus ook niet niet veel meer kleuren te bespeuren dan groen en donker groen, soms bruin. Puntje erbij voor België dus. Maar zomer of herfst...het blijft hier mooi!



 Zoals je wel al kon merken, leeft Corvo meer dan je zou denken.
Dit kleine eiland heeft mij deze week weer maar eens verrast. Ze hebben hier hun eigen kaasfabriek! Die mocht ik eens een bezoekje brengen en ik kreeg een rondleiding zoals je ze enkel in de lagere school krijgt: nergens aankomen, luisteren en op het einde proeven! De kaas van hier is echt de moeite en ik breng er zeker mee naar huis!

Dit was het dan.
Geen grote dingen, maar veel kleine leuke dingen.
Het zijn die kleine dingen waarvan je moet genieten, die zorgen voor een glimlach op je gezicht als je naar huis gaat. En daar is Corvo goed in!  

Een leuk weetje:
Vorige week stond hier in de krant dat de Portugese regering van plan is om hier op Corvo een grote gevangenis te zetten. Dit om enkele gevangenissen op het vasteland te kunnen sluiten. Oh jawel, een Alcatraz op zen Portugees! De mannen hier zouden dan opgeleid kunnen worden tot levensgevaarlijke cipiers EN als de gevangene proberen te ontsnappen zullen ze verdrinken in de oceaan. Wat een argument en verbeeldingskracht. We hebben er verder niets over gehoord. Lets keep it like that want een gevangenis in de Caldeirao...zeg nu zelf!

'Dankbaarheid is de moeder van alle deugden.'
-Marcus Tullius Cicero-

Sofia

Comenius strikes again!

Remember de Comenius-box die van land naar land reist en momenteel in Corvo verblijft? Wel, onze werkjes zijn ready to send naar de partner-scholen! En wat voor werkjes!

Om onze school voor te stellen hebben we bijvoorbeeld een film gemaakt waarin elke klas zijn bijdrage geleverd heeft.Daarnaast hebben de kinderen kaarten gemaakt waarmee ze zichzelf in het kort voorstellen.
Dit alles wordt in de doos gestopt en verzonden naar de volgende Comenius-school. Zij het niet dat dat nu net...België is.
Omdat jullie enkel nog maar foto's gezien hebben van onze school en de kinderen, deel ik deze Comenius film maar al te graag met jullie.

Enjoy, het is echt de moeite!
Sofia

Once uppon a time in Lisbon...

Omdat ik in Lissabon nauwelijks op de pc gezeten heb, kon ik dus ook niets op men blog plaatsen. We gaan het dus op dezelfde manier dus als voordien. Ik ga doen alsof ik in Lissabon zit, maar eigenlijk zit ik in Corvo. Maar jullie moeten dit bericht dus lezen alsof ik dit vanuit Lissabon schrijf.

De trip naar Lissabon lag al lang vast. Ik zou er mijn zus en Jarl zien en ging er een Comenius-meeting bijwonen (we krijgen er geld voor dusja). Omdat Luis oorspronkelijk van Lissabon is besloot hij mee af te reizen zodat hij zijn familie en vrienden kon zien. Handig, want wie kan nu een betere gids zijn doorheen Lissabon-city dan een local zelve! 

Ik kampte al enkele dagen met heimwee en het ging mij dus meer dan deugd doen om mijn zus terug te zien samen met haren boy en mijn vriend, de Jarl. Op de luchthaven hebben we elkaar dan ook een dikke knuffel gegeven, zo eentje waar je soms echt  maar echt nood aan hebt. Ik was weer opgeladen en klaar voor 5 dagen zusterfun (met leuke aanhangsels).  

Het eerste dat we deden was een goed ontbijt nemen. Luis nam ons mee naar een bekend caffee waar ze Pasteis de Nata hebben. Het van het van wat je eet bij je ontbijt in Lissabon. Ik meen het, moesten ze dit in Corvo hebben…new addiction!! Neen serieus, echt lekker!

 De weergoden waren ons niet goed gezind die eerste dag en dus moesten we voor een indoor activiteit kiezen.  Vermits ons Eva iets studeert in de branche van kunst en Luis er ook veel mee bezig is, besloten we naar het Moderne Kunstmuseum te gaan. Verschillende mensen hebben verschillende interesses en dat kwam heel goed tot uiting hier: Luis zat maar foto’s te trekken, Eva stond dingen te analyseren, ik bekeek alles gewoon heel goed en de Jarl…wel we weten eigenlijk niet wat hij aan het doen was. Soms bleef hij 10min lang voor een werk staan zonder te bewegen of iets te zeggen. Dan ging hij 5 stappen verder en deed hetzelfde met het volgende werk. Grappig! Een opmerkelijk kunstwerk was de wereld gemaakt van afval. Hierop kon ik perfect aanduiden hoe ver Corvo nu eigenlijk van Portugal ligt.

Doordat Luis een auto had, hebben we eigenlijk veel kunnen bezoeken. Hij kende ook de beste restaurantjes, dus hebben we ook goed kunnen eten.

Bij goed weer (wanneer het dus niet regende) trokken we meteen naar buiten. We hebben het bekende Torre de Belém bezocht en Padrão dos Descobrimentos . Dat zijn de gebouwen die je wel op elke kaft van een boek over Lissabon ziet.  Om Lissabon in zijn geheel te zien trokken we naar het Castelo de São Jorge. Van daaruit had je een breedbeeld-vieuw over de stad. Het is ook gewoon leuk om daar rond te wandelen, trappen op en trappen af van het kasteel.

Op één van de regenachtige dagen besloten we meer water op te zoeken en trokken we naar het Ocenarium. Daar heb ik (nogmaals) ontdekt hoe leuk het is om je soms als een klein kind te laten gaan in iets. Gekke foto’s nemen met de visjes bijvoorbeeld: kinderachtig, maar leuk! In plaats van ze goed te bekijken, hebben we er goed mee gespeeld.

Om het diner niet altijd normaal te laten verlopen zijn we naar een Fado-restaurant geweest. Fado is typische Portugese muziek. Wanneer de Fado-zangeres begon te zingen doofden ze de lichten en dat maakte het echt gezellig.

In Lissabon vind je het grootste shoppingcenter van Europa en natuurlijk zijn mijn zus en Jarl zich daar gaan uitleven. Jarl is trouwens erger dan mijn zus, ongelooflijk maar waar. In dat shoppingcenter hebben ze een bowling en die hebben we ook uitgeprobeerd op een avond. Wie denk je nu dat er gewonnen heeft? Ik natuurlijk!

Vrijdag had ik een Comenius-meeting in Lissabon. Alle Comenius-assistenten die in Portugal verblijven komen daar samen. Je krijgt er 200 euro voor dus natuurlijk dat je daar dan naartoe komt. Voor mij was dat geld niet zo belangrijk, want het dekte al mijn kosten van mijn trip naar Lissabon toch niet. Wat ik belangrijker vond was het weerzien met een hele goede vriendin. Esmeralda zou namelijk op diezelfde meeting aanwezig zijn. De meeting zelf was niet fameus. Toch niet zoals ik verwacht had. Het was wel leuk om tussen al die nationaliteiten te vertoeven en babbels te houden met de anderen. Ik heb ook Cindy leren kennen. Een andere Vlaamse meid die in Portugal aan ’t werk is als assistent. Esmeralda en Cindy zijn na de Commenius-meeting mee iets gaan eten met men zus, Jarl en Luis om de avond af te sluiten in ’t Hard Rock café. 

Esme en ik hebben veel bijgepraat en dat bleek ook nodig te zijn om op de hoogte te blijven van de laatste grote nieuwtjes.

De volgende dag vertrokken Jarl en Eva alweer en jah dan kan een grote zus het al wel eens moeilijk krijgen wanneer ze afscheid moet nemen van de kleine zus. Het was tof om men zusje een klein deeltje van Portugal te kunnen laten zien en we hebben ons allen samen geamuseerd. Daar is de Portugese Manneken Pis het zelfs totaal mee eens!

 

 

Luis heeft mij een bar binnengesleurd waar ze “crazy drinks” hebben. ‘Weeral een crazy drink!’ dacht ik! Na die poncha’s… ik kende dat! Maar ik zag al snel waarom ze het “crazy drinks” noemden: de tassen waarin de cocktails werden geserveerd zagen er inderdaad “crazy” uit. 

 Nu mijn zus en Jarl weg waren had Luis tijd om af te spreken met zijn vrienden. Ze hebben mij het uitgaansleven in Lissabon laten zien (en voelen) en het was echt super leuk! DE leukste verassing kwam ik tegen in de eerste bar waar we zaten. Eén van Luis’ vrienden, Ricardo, is een hoge piet in een Sportzone winkel en kent dus enkele bekende sporters. Opeens zei die doodleuk: ‘Ah de Nelson is hier ook ergens’. Het ging dus om DE Nelson Évora, één van de beste hinkstapspringers a.k.a. hotste sportkerels ter wereld! ‘Do you want a picture with him?’ ‘Yeah dah!’

‘t Werd een leuke avond met echt leuke mensen alweer.

De nieuwe mensen die ik tot nu toe heb leren kennen zijn zo open met mij en proberen echt te communiceren, zelfs al is hun Engels niet zo goed. Wij Vlamingen zouden hier  misschien wel een voorbeeld aan kunnen nemen naar de Franstalige toe! Het is maar een idee…

Op onze laatste dag in Lissabon heeft Luis mij meegenomen naar Palácio de Sintra. Een oud paleis in het midden van een groot bos. Dit was ook de eerste keer dat ik de herfst echt kon zien met al zijn kleuren. Zelfs dit miste ik in Corvo! Het paleis zelf leek wel uit een tekenfilm van vroeger te komen, Assepoester ofzo. Zoveel kleuren en torentjes, wondermooi! Als ik ooit genoeg geld heb, koop ik het!

Om Lissabon op een speciale manier af te sluiten, trokken we naar een Sushi-bar. De laatste keer dat ik dit gegeten heb was ook in Portugal en was dus veel te lang geleden. Niet veel mensen eten dit graag, maar ik wel dus heb ik ervan genoten. Waarom hebben ze dit niet in Corvo? Daar hebben ze toch genoeg vis!

Alles is dus voorbij. De leuke tripjes, de nieuwe mensen, de bezoekjes, de vertrouwde mensen. We zijn terug in Corvo.

Dit klinkt echt depressief en geloof mij, zo voelde ik mij ook een beetje toen we terug waren. Ik had al gehoord van de stormen op Corvo en de vele regen-aanvallen. Zit ook in een heuse heimwee dip. Wat wil je als je net je zusje hebt gezien, een hele goede vriend en vriendin en verhalen hebt gehoord van thuis… Momenteel mis ik alles en iedereen van thuis en ik was er niet op voorbereid. Wat ik wel weet is dat het zal overgaan. Ik moet nu gewoon terug in het Corvo-ritme komen en mij aanpassen aan het nieuwe weer hier.

Eergisteren had ik een laken gewassen en opgangen buiten omdat het zonnig was. ‘k Was de wind vergeten… Daar ging mijn laken dus en mocht er al bijna achteraan lopen.

Het schoolleven is ook weer begonnen en er zijn enkele dingen die ik zou willen uitproberen. Eerst uitwerken natuurlijk.

Er wachtte wel een leuke verassing op mij in Corvo: een pakje vanuit Vilvoorde met de nodige chocolade. Mama: you will get me fat als ik het al niet ben! Om dat toch een beetje te voorkomen heb ik de chocolade al gedeeld met de SPEA dudes. En dat vonden die maar al te leuk/lekker natuurlijk.

Het weekend staat voor de deur en vanavond is er een housewarming-diner bij Carlos. Allen daarheen zou ik zeggen! 

Nu nog vlug pannenkoeken maken om mee te nemen.

Nog even dit:

* Vanaf nu eet ik als tussendoortje een boterham met een sneetje kaas en honing = delicious!

* het werkwoord 'birren' klinkt hier zoveel leuker: bungee wedgi!

Laat van jullie horen eh, die heimwee dip is nog steeds aanwezig!

Beijo grande!

Sofia

Body-Mind-Madeira!

Lang tijd geleden hier. Ik lijk wel een bezoeker van deze blog  in plaats van de maker herself. En als ik deze blog bekijk als een bezoeker vind ik hem er nog goed uitzien ook. Als maker weet ik dat hij er nog mooier zal uitzien met dit bericht en zijn foto’s. Want o jee, wat is er veel gepasseerd de laatste weken.

Ik bekijk mijn vorig bericht en zie daar staan ‘Het volgende bericht zal vanuit Madeira zijn’. 1 woord: Oeps! Probleem was dat ik maar 10 min op internet ben geweest in Madeira en die had ik nodig om een mail naar de bezorgde mama te sturen. Family first!

Dus ik zit nu in Corvo maar ik ga doen alsof ik in Funchal zit, dat is Madeira. Maar ik ben daar dus niet want ik zit nu in Corvo maar het is leuker als het lijkt alsof ik dit vanuit Madeira stuur. Dus ik stuur dit vanuit Madeira maar ik zit in Corvo. Ok? Ok!

De mensen van SPEA vonden dat ik Madeira moest leren kennen en vermits zij daarheen moesten voor een congres, kon ik met hen mee. Jihaa! In vogelvlucht zouden we redelijk snel van Corvo naar Madeira kunnen vliegen. Zo werken de vogels, maar niet de wereld. Door "de wereld" moesten we een leuke omweg maken langs Porto. Voor we Madeira onveilig konden maken, hebben we dus wat rondgeslenterd in Porto eerst.

Wie nog nooit op Madeira is geweest should be ashamed of should get over here! Je hebt hier echt voor ieder wat wils! Strandliggers noemen zich maar al te graag ‘nature people’ omwille van de natuur waar ze op liggen en de palmbomen die hoog boven hen hangen. Dus: de nature-people kunnen zich hier te pletter bruinen op de zwarte stranden en heerlijk dobberen in de glanzende zee (spontane gedachte aan mijn zus). De echte wild-nature people, onze pa, kunnen zich uitleven in de tropische bossen hoog in de bergen of wandelingen maken naar de uiterste punten van het eiland. Zelfs shop-a-holics komen hier aan hun trekken! Vermits het hier toch redelijk toeristisch is heb je vele winkeltjes en enkele shoppingcentra vlakbij liggen. Geweldig eiland! Of zoals de slogan van Madeira zegt: Body-Mind-Madeira!

Voor zover de reclame boodschap over Madeira. Nu de echte verhalen.

Madeira is zo’n zat eiland! We waren nog maar net geland of we werden al meegesleurd naar één of andere bar om ‘poncha’s te drinken. Poncha’s, daar had ik al van gehoord en ik wist dat het mij geen goed zou doen. Ik zag Luis afkomen met een oranje fruitsap-achtige drank en met een brede smile op zijn gezicht…not good! Maar goed, ze zeggen toch altijd dat je cultuur moet opsnuiven op nieuwe bestemmingen, dus laat ik deze keer de cultuur opdrinken. Die cultuur leek echt lekker te zijn en dus volgde er nog eentje. Ken je dat gevoel dat je weet dat je maar beter kunt stoppen, maar “je kunt toch moeilijk neen zeggen als iemand al eentje voor je houdt”…

Laat ik maar meteen naar de volgende dag gaan: kater!  

Luis, Pipa, Sandra en Carlos zaten op het spea-congres dus moest ik een eenzame namiddag overleven. Vond ik net goed. Ik ben namelijk geen gezellig gezelschap met een hangover. Heb een wandeling gemaakt naar het centrum van Funchal en daar de sightseeingbus genomen. Het beste dat je kunt doen als je een kater hebt en toch iets van de stad wilt zien! Just sit down and relax.

Op Halloween zijn we eerst gaan eten bij vrienden thuis en nadien een feestje gaan bouwen. Om te weten hoe die avond verliep, hoef je enkel naar de foto’s te kijken.

 Na al dat drinken, feesten en sightseeing gedoe werd het wel eens tijd voor een beetje natuur. Luis vond dat ik het mooiste plekje van Madeira moest gezien hebben: Ponta de São Lourenço. Dat ligt op het meest oostelijke punt van het eiland en we zouden dus eerst een lange wandeling moeten maken. Was fine by me want voor mij was dit ‘sporten’ en het was al een hele tijd geleden dat ik nog eens gesport had (waar ik trouwens eens terug moet aan beginnen).

De wandeling naar dat ene beroemde punt van het eiland was leuk en de uitzichten waren schitterend! Ik heb nog maar enkele eilanden gezien in mijn leven, maar ik denk echt dat je zulke uizichten enkel hier kunt hebben. Na een uur bergje op-bergje af wandelen zag ik dat de weg wat verderop stopte. Luis stapte over de omheining die het uitkijkpunt afbakent en zette zich wat verder neer op de grond met het fototoestel in de hand. Zo typisch fotografen: de regels aan hun botten lappen en van de verplichte wegen afgaan. Dat gedrag komt soms ook boven bij onze pa als hij zijn fototoestel bovenhaalt.

Ik kon niet anders doen dan er ook overkruipen en mij naast hem te zetten. Het uitzicht was gewoonweg geweldig³. We waren er ook net gearriveerd toen de zonsondergang in één van  zijn laatste fases zat. Op zo’n momenten wordt je melig en komen de meligste dingen in je op. Bij mij was dat de zin: ‘Dit moet één van de mooiste dingen zijn die ik ooit zal zien.’ Iets anders dat in me opkwam was: ‘Was ik nu maar een vogel. Dan kon ik hier blijven zitten tot het donker is en gewoon terugvliegen naar de auto en die vermoeiende wandeling overslaan.’ 

De wandeling terug gebeurde in het donker en zoals sommigen weten ben ik geen donker-voorstander. Na een halfuur stonden we terug bij de auto.  Ik stapte veel sneller terug doordat mijn verbeelding begon te werken en ik dus beesten achter ons hoorden die ons achtervolgden. 23 but still a kid with lots of imagination!

Na 4 dagen moesten we Madeira alweer verlaten en dat vond ik best heel spijtig. Was er een beetje verliefd op geworden. Heb geweldige mensen leren kennen en met hen nieuwe herinneringen van sublieme momenten gecreëerd.

Maar niet getreurd, op naar de volgende bestemming: L to the ISSABON!

Ciao, Sofia

Visitor n° 1

Ik hou van luchthavens. De sfeer die er hangt en de de verschillende emoties die je er vindt. Ofwel mag je zelf vertrekken, of je moet iemand uitzwaaien of je mag iemand verwelkomen. En iemand verwelkomen is echt tof. Dat heb ik dus vorige week mogen doen op onze kleinste luchthaven van de wereld.

Mich is mij een bezoekje komen brengen in Corvo City.
 Was wel wat vreemd om iemand van de thuishaven "mijn" wereldje hier te tonen, maar langs de andere kant keek ik er naar uit om hem dit te laten zien. We hebben enkele wandelingen gemaakt ,maar door de weersomstandigheden heb ik hem de mooiste plekjes niet kunnen tonen. Jullie zullen mijn foto's dus moeten geloven. Naast veel praten hebben we ook samen gekookt. Mich had van België witloof meegebracht en dat was echt een godsgeschenk want ik keek zo uit naar witloof in hesp en kaas met puree!! Echt waar! Dus gingen we dat ook maken. Waren we even vergeten dat we in Corvo zaten en dus niet de luxe van thuis hebben: geen klopper om de saus te maken, geen stamper om de puree te maken, geen echte hesp maar kippenwit, geen geraspte kaas,... and so on and so on. De eerste poging om de saus te maken was dus flagrant mislukt. Ik bespaar je de  foto van de saus. De tweede poging de volgende dag hebben we gewoon bechamelsaus uit een pakje genomen, niet zo lekker als de echte saus maar veeeel makkelijker. Het was eindelijk gelukt en daar hebben we dan ook van genoten. Voor jullie is het misschien maar een avondmaal, voor mij is het een stukje van thuis.
Veel gesmikkel en gesmak later was alles op. Ik voelde mij weer zo Belgisch!

We hebben samen genoten van de dagen dat hij hier was en de tijd die hij had om Corvo wat te leren kennen.

De eerste guest is gepasseerd en het leven gaat weer zijn gewone gangetje. Al zal dat gangetje eigenlijk niet zo gewoon zijn de komende weken.

Momenteel zijn we druk bezig met de voorbereidingen van Halloween. Ik ga proberen een groot spinnenweb te maken waar we de werkjes van de kinderen aan kunnen hangen. Daarnaast zijn we ook bezig aan een film over onze school om in de Comenius doos te steken die binnenkort naar België vertrekt. Het wordt een leuk filmpje! Als het af is zal ik proberen om het op de blog te zetten.

Volgende week woensdag vertrek ik naar Lissabon om mijn litle sis en de Jarl daar te meeten. 'k Kijk er zo naar uit! Even stoom afblazen en sister-talks houden (met nen Jarl wat verderop). MAAR, voor ik naar Lissabon ga...ga ik naar... Madeira!

Totaal onverwacht ga ik met het SPEA team mee naar famous Madeira. Ik vertrek deze vrijdag en zal volgende week woensdag terug zijn. Voor de slimmerds onder jullie: inderdaad, dat is dezelfde dag dat ik naar Lissabon vertrek. Ik kom aan en vertrek met hetzelfde vliegtuig in Corvo. Zij hebben daar een conferentie en ik ga dat eiland wat onveilig maken. In de namiddag en 's avonds kunnen we dan samen wat dingen uitvreten. Madeira behoort niet tot de Azoren en even een 'Wist je datje': in één van de Sissi-films zit Sissi ook op Madeira! Zot zot zot, ik weet het... ;-)
Dus Madeira: get ready for some flemish sweets!

Ohja voor ik het vergeet: de regenbotten die ik heb gekregen zijn getest en goedgekeurd. Hieronder bewijs! Dus dank u mama en Eva voor het uitkiezen van de toch wel zeer speciale botten! De print is werkelijk 'jammie'!

De volgende update zal vanuit Madeira zijn folks!

Beijinhos, Sofia

Muito muito muito de...

Where to begin...

Deze week is er eigenlijk best veel gebeurd. Dingen die ik voor de eerste keer meemaakte en toch zo normaal zijn voor de mensen hier. Stilaan zullen deze dingen ook voor mij normaal worden en kan niet wachten op dat moment. Dat wilt dan toch zeggen dat je helemaal mee bent in het Corvo-leven!?
Eén van die dingen is dat ik al enorm veel ben uitgenodigd om bij mensen te gaan eten of "ene" te komen drinken. Dat "ene" is dan wel een serieus straffe likeur waar je uren niet goed van bent *ondervinding! De mensen zijn hier zo gastvrij terwijl ik voor hen nog steeds een beetje de vreemdeling ben die ze graag willen leren kennen. Deze sociale 'boost' komt ook wel door de workshop en school. Mensen leren je kennen en zijn nieuwsgierig naar je. Zo ken ik nu Fernando. Een hele speciale oudere kerel die soms misschien bekeken wordt als de dorpsgek. Zijn Engels is niet bijster goed en dus komt hij ook naar de Engelse avondlessen. Vorige week woensdag had hij mij bij hem thuis uitgenodigd voor het diner. Had er wat schrik voor want zijn Engels is niet goed en mijn Portugees...wel ja, get the picture? Maar het werd tof, zelfs hilarisch op momenten! Met, letterlijk handen en voeten, hebben we elkaar dingen proberen uit te leggen en daarbij dan nog eens een mix van Engels en Portugees met enorm veel haar op. Hij heeft zelfs op de grond gelegen om een mop te vertellen! Echt waar, nen toffe dude! Je hebt niet veel nodig om je te amuseren!
Vanaf die avond heb ik tot nu nog maar één keer voor mezelf moeten koken, al de andere keren was ik uitgenodigd. Van leren koken komt er dus nog niet veel in huis, maar ik heb een plan! De dessertjes hier zijn ronduit slecht en voor zo'n zoetebek als ik is dat ,op zen minst gezegd, een kwelling! Als ik ergens uitgenodigd wordt ga ik dus vanaf nu voor deze lekkere dingen zorgen. (dit zeg ik nu allemaal wel maar weet niet eens of ze hier de juiste dingen in de winkel hebben).

Het weekend was één en al genieten. Het was vanalles door elkaar: natuur, cultuur, mensen, feestjes,...  Let me tell you the weekend-story:

Zaterdagnamiddag was ik bij Raul uitgenodigd. Niet voor een lunch deze keer maar voor hier heel dorp-achtigs/ afgelegen-eiland-achtigs. Ik ging namelijk meemaken hoe ze hier aan hun vlees komen. Vergeet de kiekens zonder kop, hier komen de opengesneden varkens!
Raul is an older man that I've met in Bombeiros (café). His English is very good and he told me last week that he was going to slaughter two pigs on Saturday. Many people would help him and if I wanted to, I could join them. Well, I wasn't realy jumping to see pigs getting killed so I sugested I would come to his house after where they would prepare the pigs. Once there, Luis and Raul, showed me how they prepare the pigs after the killing. The men had to take out the meat and cut it into pieces while the women cleaned the bowels (darmen). My first impression was 'iiiuuw' but actually it's not that 'iiiuuw'. It was an experience I would never get in Belgium, so this was my chance to look good at it (not to good or otherwise I become a vegetarian). Luis (photographer for living) was asked to take pictures of this cultural event and I asked him if I could use some of his pictures.
Opgelet: niet voor gevoelige Belgische kijkers (de Corvorianen zijn dit immers al gewoon).

In de week had ik een onverwachts berichtje gekregen van Claudio. Hij had namelijk een surprise act in gedachten voor Sara. Woensdag was Sara verjaard en hij wilde haar verrassen met een surprise-dinner. Hij had dus een berichtje gestuurd om mij uit te nodigen. En wat is er leuker dan iemand te verrassen die je graag hebt! Om 20u moesten we in het restaurant zijn zodat we nog genoeg tijd zouden hebben om ons in de toiletten te verstoppen, om 20u30 zou Claudio aankomen met Sara.
Once Sara and Claudio sat down, we "jumped" out of the toiletroom and surprised Sara (that's the thing of a 'surprise-diner'). It was very funny because she didn't had any clue this would happen. After, she told me that she thought she was going to have a nice calm diner with her boyfriend. Well yeah...not! After thay had sing the sing for her, they asked me to sing it also in Flemish. Can you believe I couldn't remember it anymore! even now I'm still doubting if we have any in Flemish! All the languages from the past weeks...it's to much for me!! But it became a very nice evening with very nice people. On the right you can see a few people that joined to diner.



We hadden redelijk wat binnengespeeld die avond, en voor de tragen onder de mensen: ik heb het niet over eten. Maar het was zaterdag en dan mag dat. 'Als ge kunt drinken, dan kunde de dag erna ook opstaan'...die goeie slimme papa met zijn adviezen van vroeger toch! Dit advies is mij altijd bijgebleven dus was ik zondag opgestaan met alweer een plan! I had a mission! Die mission was om wat natuur op te zoeken.
Ik wilde dolgraag eens een wandeling door de krater maken, want zo van ver... Deolinda had mij al gewaarschuwd om dat niet alleen te doen als je de plek niet kent. In Luis vond ik dus de ideale begeleider. hij is fotograaf en één van de SPEA medewerker. Een organisatie in Portugal die instaan voor het beschermen van zeevogels en natuur. Hij kende de mooie plekjes dus maar al te goed. Met mijn kodak in de hand ging ik door het hele...krater-gebied. Wat zo klein leek van boven, was zo immens beneden! En het was heel moeilijk wandelen door de planten. Die zogen soms je voeten in de grond. Maar het was zo mooi, zo mooi, zo mooi! We hebben zelfs de wilde paarden gezien waar 'k al over verteld heb! We zijn door de krater gewandeld en aan de andere kant terug naar boven gegaan. Afzien!! want wegjes kennen ze hier dus niet. It was straight up between nature! Soms bleef ik zelfs even staan om "van het uitzicht te genieten", maar eigenlijk was ik mij kapot aan het puffen. Luis apprecieerde het dat ik zo van de natuur genoot...
Eens boven kon je geen 5 stappen vooruit meer zetten! Niet omdat ik echt heel heel moe was, maar omdat je dan gewoon van de afgrond zou vallen. End of the island!
Ik kan je echt moeilijk uitleggen hoe mooi het was, ik kan je enkel de foto's laten zien. Heb een reeks van Luis en een reeks van mezelf erbij gezet. Enjoy Corvo's nature! (or at least the pictures)

Ik ben zelfs rijk geworden door deze tocht! Ik heb namelijk het begin van een regenboog gevonden en ze zeggen toch dat daar goud ligt!? Je moet wel heel goed kijken.

En met de regenboog sluit ik af voor vandaag. Het was een geweldige week en  lets see what happens this week!

Beijinhos!
Sofia