Corvo ligt op 24km ten noorden van Flores. Het is het kleinste eiland van de Azoren en heeft maar een oppervlakte van 17km². Samen met Flores, was Corvo het laatste eiland dat ontdekt werd door onderzoekers in 1450. Het eiland trekt vooral vogelliefhebbers en natuurliefhebbers aan. Wat opvalt aan het landschap is dat het verdeeld is in kleine gronden door lage muren van zwarte stenen. Deze zwarte stenen zijn afkomstig van de rotsen van de vulkaan en geeft daarom ook de naam 'The black island' aan corvo.
21 maart is een dag waar veel mensen naar uitkijken na een koude winter. Het is de dag dat bomen ontwaken, de weides in een kleurenzee veranderen, de terrasjes weer opgezet worden, de ijskar weer langsrijdt en vooral...de dag waarop de zon haar warmte meer en meer met ons begint te delen.
Als ik zo de krantenkoppen van België bekijk dan is de lente daar precies goed begonnen: temperaturen tot 18°C! Op facebook is het ook al niet anders. Foto's van kindjes die besmeurd zijn met hun ijsjes (en dat vinden die ouders zó grappig eh!) of in het zonnetje op de speeltuin spelen.
Hier in Corvo is het momenteel niet warm en niet koud. En laat het nu toch maar wat warmer worden want het verwarmingstoestel heeft deze ochtend zijn laatste adem uitgeblazen in de vorm van een vlam.
Toch zijn er enkele dingen waaraan je merkt dat het lente is. Onder andere de kinderen op school die dat door de gangen roepen en tegen mij in het Engels proberen te zeggen, wat resulteert in 'Primavera it is today!'. Ok dan, Primavera it is. Maar je begint ook wat meer kleur te zien op het eilandje. De weiden op de helling van de berg beginnen groen te zien en in verschillende tuintjes zie je bloemetjes groeien.
Lente is voor mij het kleurenseizoen!
Door de langere en warmere dagen worden de mensen ook vrolijker en daar wordt je weer gelukkiger van en dat ga je dan weer doorgeven aan andere mensen door complimentjes e geven en zo ontvang je zelf ook complimentjes en dan straal je nog meer en dan zie je er super uit en voel je je zo ook en uiteindelijk hoef je niet naar die schoonheidsspecialiste te gaan!! ...Begrijp je?!
Enige minpunt: die verrekte voorjaarsschoonmaak!
Maar het grootste bewijs dat de lente begonnen is heb ik enkele uurtjes geleden ontmoet: ik heb mijn eerste lentebloemetje gekregen!
En ik kan je verzekeren...het belooft een lekker geurend kleurenseizoen te worden!
Ze hebben het mij vandaag nog maar eens verteld en ik heb het jullie ook al eens verteld: in Corvo kun je de vier seizoenen in één dag hebben. Ik was dat eigenlijk al een beetje vergeten doordat het de afgelopen maanden gewoon koud en nat is geweest met soms een zonnestraaltje. Maar de afgelopen week hebben we al iets anders meegemaakt. Madam de zon en meneer de regenwolk zijn haasje over aan 't spelen daarboven. Wanneer ik 's morgens naar school ga kan het al lekker warm zijn, tegen de middag valt de regen met bakken uit de lucht, in de namiddag klaart het weer op en hoor je de vogeltjes zingen (lees: krijsende meeuwen) onder een warm zonnetje en 's avonds moet je dan weer naar je huis spurten doorheen de ondergelopen straten.
Ideale klederdracht voor deze periode: een zomers kleedje tot aan de knieën, zonnebril en mijn regenbotten.
Op de avonden dat madam de zon en meneer de regenwolk in bed kruipen, genieten wij hier van de prachtige sterrenhemel. Met enkel de Oceaan en wat straatlichten kun je echt su-per veel lichtballen zien! Natuurlijk zal niets de sterrenhemel van Gambia verslaan.
Vorige week genoten we van die sterren door een barbecue te houden met zo'n 30 man. De zelfgemaakte sangria en vis op de gril smaakten heerlijk en zomers! Om nog maar te zwijgen van de desserts!
Hoe sneller die zomer er is, hoe beter!
Ik ben niet zozeer feministisch ingesteld, enkel wanneer het mij goed uitkomt. En vandaag was het zo'n dag waarbij mij dat goed uitkwam. Het was vrouwendag!! De dag dat de vrouw gevierd wordt. Of de mannen het nu leuk vinden of niet, of de vrouw in kwestie nu de grootste ***** is of de grappigste thuis...gevierd werden de vrouwen vandaag.
'k Vroeg mij wel af welke romantische kerel deze dag in het leven heeft geroepen. Na wat opzoekingswerk kwam ik uit op een tegenslag, spijtig genoeg zijn niet alle verhaaltje romantisch...
Het was een Duitse madam die voor deze dag gezorgd heeft. Hebben die Duitsers dus toch iets goed gedaan in het verleden! Hier een woordje uitleg:
De Internationale Vrouwendag is een
herdenking van de eerste staking van vrouwen die plaatsvond op 8 maart 1908 in New York.
De staking was gericht tegen de slechte arbeidsomstandigheden in de textielindustrie
en is beroemd geworden door onder meer de poëtisch verwoorde eis van de
vrouwen: "brood en rozen". De staking was het prille begin van de
strijd voor de vrouwenemancipatie en tegen de vrouwendiscriminatie. In 1900 deed de Duitse socialiste Clara
tijdens een conferentie voor socialistische vrouwen in Kopenhagen
het voorstel om 8 maart uit te roepen tot Internationale Vrouwendag.
Mijn cadeau van de dag: een felrode roos van mister Tiago (also known as de fitnescoach en de brandweerman)!
Vrouwen, een gelukkige vrouwendag gewenst!
Aan het water dat met bakken uit de hemel viel was te merken dat Moeder Natuur geen roos had gekregen vandaag. In nog geen minuut tijd werden straten omgetoverd tot rivieren waar je makkelijk op zou kunnen wildwaterraften! Makkelijke manier om de straten proper te houden...
Gelukkig kwam al dat water pas nadat het leuke van de dag gedaan was. Onze leerkracht L.O. had mij een tijdje geleden al gevraagd of ik eens een les wilde geven over discuswerpen. Door het wisselvallige weer werd het altijd maar uitgesteld, tot vandaag...
Van thuis uit had ik een maandje geleden al een oude discus, enkele vodden en een paar oude werpschoenen ontvangen. Dus ikke vandaag met mijn discus in de vod op naar school.
De kinderen van 12 tot 16 jaar hebben kunnen kennismaken met het discuswerpen en wat dat precies inhoudt. Veel gestuntel en pannenkoeken in de lucht natuurlijk, maar het is de ervaring die telt. En ze vonden het leuk om eens een "vreemde" sport uit te proberen.
Man man man ik kreeg weer enorm veel zin om zelf aan de slag te gaan met mijn discus! Om zelf weer te beginnen trainen. Het is zo lang geleden...
Ik kijk uit naar mijn hereniging met de discuscirkel.
Tot dan zal ik nog maar wat toertjes rond de landingsbaan lopen en naar de fitnesstraining gaan.
We zijn weer enkele weekjes verder en enkele activiteiten rijker. Elke keer dat het gevoel opkomt dat ik het hier nu allemaal wel gezien heb, komen ze hier af met iets nieuws. Ik zou best willen geloven dat ze het doen om mij hier langer te houden, maar het is gewoon hun way of making life more interesting. En gelijk hebben ze. Olé!
Wanneer ik aan Carnaval denk, dan denk ik aan Aalst. Denk ik aan Carnaval in Aalst dan denk ik aan bezopen, overdadige geklede mensen waarvan hun schmink half uitgelopen is. Ik ben niet zo'n grote fan van Carnaval, nooit geweest. Altijd die confetti die overal kruipt en doen alsof je iemand anders bent...big no! Ik keek er dus niet zo heel hard naar uit en was niet echt iets van plan. Maar daar dachten de vrienden anders over. Pipa kwam aandraven met allerlei personages die we konden spelen en Luis ging op zoek naar verkleed-materiaal. Ik had het gevoel geen keus te hebben en gewoon the flow te volgen.
Het was alsof ik het kind in mij kon bovenhalen die al de verloren Carnavalsjaren moest inhalen. Geen op maat gemaakte pakjes, maar een zelf samengesteld kostuum. En dat vod ik zó tof! Zelf kiezen wat je aandoet en er hoe je eruit ziet. Een t-shirt in reepjes knippen en er papieren bloemen aan nieten en je hebt bloemjartellen! Of een lange gouden handschoen openknippen en je hebt een gouden riem om je gedrapeerde laken bij elkaar te houden. Ik vond mijn outfits dan ook best geslaagd.
Eerst was er het grote kinderfeest en dat liet ik ook even voor mij gelden. Als een kind begon ik mee confetti te gooien en in andermans kleren te stoppen. Heerlijke deugnieterij! Kan natuurlijk wel zijn dat ik mijn Carnavals-trauma nu doorgegeven heb aan een ander kind... He'll get over it!
Natuurlijk hoort er bij een groot feest ook wat drank, dus zo ook op het grote Carnavalsfeest. Maar heb er niemand bezopen in de goot zien liggen of bier over anderen zien gooien. Alles was op mijn maat gemaakt en het was een hilarische en leuke Carnaval!
Hieronder volgen enkele foto's van best geslaagde outfits. Tiago heeft zelfs zijn benen (en meer) geschoren om er als een echte slanke dame uit te zien, met hakken! En de man met de grote bril...is mijn huisbaas!
De verkleedkleren zitten nauwelijks terug in de koffer of er stond alweer iets nieuws op het programma. Door de zonnige dagen die we hier al gehad hebben (putje winter) moesten er enkele afgekoeld worden. En hoe doe je dat op een leuke manier? Door een waterballonnengevecht te houden met het hele dorp! Ok, hele dorp...het was 30 man, maar ik mag 'hele dorp' zeggen vermits dit toch bijna een tiende is van het echte hele dorp!!
Beeldt u dit nu eens even in: een rondpunt waar vrouwen met een tuinslang klaarstaan om iedereen nat te sproeien, waterballonnen die van de ene kant naar de andere kant vliegen, mensen die zich achter auto's en gebouwen verschuilen, kinderen die emmers aan het kraantje bijvullen en de postman die daar ergens tussen loopt met een paraplu in de hand. Zalig om te zien dat iedereen zich zo aan het uitleven was, samen, jong en oud.
Nu net terug van een barbecue aan de schommels. Was niet eens een Siberische bbq, maar eentje bij temperaturen van rond en bij de 15°C. En als je al vond dat het waterballonnengevecht kinderachtig was, wat denk je dan hiervan: we hebben net ook verstoppertje in de Corvoriaanse bossen gespeeld!!
24, toch een mooi cijfer! Ideaal om te hebben als leeftijd! En laat het nu net zijn dat ik in het begin van deze maand 24 jaar ben geworden! Hoera hoera! Ik heb dan altijd de goede gewoonte om even aan mijn mama te denken die zoveel jaar geleden op deze dag lag te puffen, zweten en vloeken tegen mijn papa...allemaal dankzij mij (proud).
Via Wikipedia kwam ik enkele toch leuke dingen te weten over dit getal!
- het aantal karaat van zuiver goud.
- vierentwintig is het aantal uren in een dag
- het aantal letters in zowel het modern als het klassieke Griekse alfabet
- de naam van een populaire Amerikaanse actieserie die exact 24 uur duurt inclusief reclame
- het aantal flessen in een standaard bierkrat
Vermits 1 februari dit jaar een combinatie was van mijn verjaardag en dit geweldige getal, moest dit uitgebreid gevierd worden.
Het begon allemaal om 00.15u...
Luis vroeg op dat moment of hij 8 minuten van mijn tijd kon hebben. Vervolgens werd ik geblinddoekt en de straat op geduwd. Toen de blinddoek af mocht zat ik in zijn bureau met een grote pc voor mij waarop Laszlo en Viktor te zien waren die uitvoerig likjes aan het geven waren.
Ze werden opgevolgd door Beau het konijn en verschillende (gekke, echt waanzinnige) boodschappen van familie en vrienden voor mijn verjaardag.
De hondjes mochten het filmpje dan weer afsluiten.
Ik toon niet al te snel mijn emoties bij vrolijke momenten, maar hier waren ze niet tegen opgewassen. Zat met een lach en een traan en al rillend van plezier naar mijn verrassingsfilmpje te kijken. Was super om mijn verjaardag met zoiets persoonlijks in te zetten!
Meteen na het filmpje kreeg ik al mijn eerste geschenk: een grote ,zelfgemaakte, roze oorbellenhanger! Die hangt nu kleurrijk te wezen, door de oorbellen, aan mijn witte muur.
Het verjaardagsverhaal ging de volgende ochtend gewoon door. In elke les kreeg ik het Portugese verjaardagslied te horen en door het sociale facebook kreeg ik van elke leerkracht die ik tegenkwam twee kussen (hier geven ze er maar 2).
In de namiddag had ik even de tijd om op adem te komen en met het thuisfront te skypen. Tijdens het skypen waren er twee teenagers mijn keuken binnengegmokkeld. Andreia en Solange hadden brownies en een koekjescake gemaakt voor mijn verjaardag. Zó lekker!
Carlos was zo lief geweest om mij en enkele vrienden uit te nodigen in zijn huis voor een etentje. Luis en ik dus met een fles witte wijn naar ginder om uiteindelijk toe te komen in een leeg huis, een cake in de oven en 3 borden op tafel. Vreemd! Maar het volgende was nog vreemder: Luis zei dat we dan maar naar het restaurant 'Treineira' moesten gaan om iets te drinken en te wachten op Carlos. Treineira is helemaal niet open 's avonds!!
Eenmaal daar zaten er verschillende mensen op mij te wachten. Een verrassingsetentje! I love surprises!!
Na het lekkere eten volgde mijn verjaardagscake. En wat voor eentje! Keur zelf maar!
Het was gemaakt door Vera, een vrouw met gouden handen die de mooiste cakes maakt! Binnenin was het een chocoladecake met een laagje karamel. Het doorsnijden hiervan was een pijnlijk moment!
Daarnaast heb ik ook een typisch Corvoriaans geschenk gekregen van de vrienden: een snorkel en duikbril! Nu is geen enkel klein kleurrijk visje meer veilig! Van Sara, Katia en Claudio kreeg ik nog een sjaal en armband.
Om het verjaardagsverhaal helemaal af te sluiten dronken we er nog ene in de plaatselijke bar en kroop ik satisfied onder mijn dekens, met de verjaardagskaartjes uit België om ze nog eens snel na te lezen.
Vorige zaterdag stond er iets leuks op de agenda. Anderen zullen het als 'normaal' beschouwen of 'vreemd' vinden en ...ik ben er zeker van dat sommige mensen van het platteland dit al meegemaakt hebben. Ik, als stadsmeisje, had het nog nooit meegemaakt. Maar nu ik ervan geproefd heb, sta ik open voor nog van die avonden.
Genoeg tips. Ik heb het over een community-diner. De mensen hier noemen het niet zo, maar het is het wel. En nu denk je waarschijnlijk: "Bwaa, is het dat maar!". Ik zou met je akkoord gaan moest dat in België zijn, maar het gevoel opgenomen te zijn in een anderstalige, buitenlandse community is toch meer dan 'tofkes'!
Het was allemaal in Laurentínha te doen. Een groot huis met een grote garage. De garage was gevuld met tafels, banken, eten, drinken en veel mensen. Verschillende gezinnen hadden iets lekkers klaargemaakt waar smakelijk van geprofiteerd werd (vooral van die dessertjes weeral!) en de sangria vloeide rijkelijk van de (super!) grote kom in de bekertjes. Dat zorgde er dan weer voor dat John aan het zingen ging dan was het feest helemaal losgebarsten natuurlijk. Na het zingen werden de banken en tafels naar buiten gesleept en kwam de dj in gang. De liedjes die gedraaid werden waren vooral folklore liedjes. Ik hoor je weeral denken: "Beu, boring!!" maar neen neen neen! Het is één van mijn favoriete dingen geworden hier: met iemand staan zwieren en rondjes draaien op zo'n muziek. Zo heb ik zelfs met Baggie (ik heb hem die naam gegeven omdat ik zijn echte naam niet kan onthouden) staan zwieren, een man van in de 60 als het niet 70 is. Geweldig!
Zoals ik dus al zei: nog zo van die avonden!
En deze week vliegen de appelsienen bijna letterlijk rond je oren! Is het nu appelsienseizoen of niet, ik volg die dingen niet zo goed, maar gisteren werd er een postzak vol van het huisje binnen gegooid. Een deel ervan bijgehouden met als resultaat dat de ijskast half vol zit met dat oranje fruit-gedoe. Smakelijk!
Dat er vissen in de zee leven weet iedereen. Dat er zich daar een hele wereld in bevindt was toch moeilijk te geloven. Je ziet wel prentjes en beelden in de media maar ik ben al naïef genoeg geweest in mijn leven om dat zomaar te geloven. Tijd voor onderzoek dus vermits ik hier genoeg zee rond mij heb.
Er werd mij al regelmatig verteld dat Corvo de ideale plaats is om te duiken. Velen doen het hier voor de fun of om te vissen (met de harpoen). 'Laat mij maar eerst eens al snorkelend ronddobberen in de zee', dacht ik. Zelfs dat had ik nog nooit gedaan!
Had wel een groot probleem, eigenlijk twee: zeevrees en vissenvrees. Laat dat nu net twee dingen zijn die nogal "vaak voorkomen" bij snorkelen.
Die zeevrees is gekomen door de vieze kwallen aan onze Belgische kust en verhalen over verdronken mensen die ze nooit meer terugvonden. De vissenvrees is dan weer afkomstig uit de Ardennen. Bij het spelen in de Semois besliste een klein visje in mijn watersandaaltjes te zwemmen terwijl mijn voet er nog inzat! Voelde iets kriebelen, verschoot en voila...vissenvrees! Trouwens, en 't is niet om te lachen, hier zwemmen hamerhaaien rond!
Na enkele duwtjes in de rug kreeg Luis mij dan toch in een duikpak. Voor hem 'tegen het koude water', voor mij 'tegen enge vissen'. Vooraleer ik al dat materiaal op mijn gezicht zetten moesten er toch enkele beloftes gemaakt worden: niet in diep water gaan zwemmen, alles stap voor stap doen, mij niet alleen laten, niet met mij lachen en geen geintjes onder water.
Daar gingen we dan. Zwemvliezen aan, duikbril op, snorkel in de mond en dat water in.
Eerste indruk: wow! Ik had eigenlijk geen verwachtingen van wat ik te zien zou krijgen, maar wat ik zag was breath-taking! We bleven in ondiep water waar de zee rustig was tussen de rotsen en waar je dus de meeste kans had om mooie vissen te zien.
En of die mooi waren! Ineens zwommen al die kleurrijk visjes die je normaal achter glas ziet voor mijn neus voorbij. Formidabel! Luis bleef maar wijzen naar visjes die ik moest bewonderen. Na een tijdje begon ik zelf te wijzen als een gek, alsof hij die vissen ook voor de eerste keer zag...
Bij wat dieper water zagen we zelfs een hele school vissen enkele meters van ons. Super om dat te zien en tegelijkertijd was dit even een beangstigend moment. Er waren geen rotsen meer, je zag gewoon de wijde zee voor je. Een grote blauwe wazige wolk waar je niet door kunt kijken. Beetje akelig. Terug tussen de rotsen zagen we nog een felrode zeester en enkele mooie schelpen.
Na een uurtje waren we de zee weer uit en bleef ik nog eventjes op het strand zitten. Ik was onder de indruk van wat ik gezien had. Schrik voor het water: een beetje. Schrik voor de vissen: helemaal niet. Dit was een bijzonder geslaagde ervaring die ik maar al te graag overdoe!
We hebben nog geen onderwaterfoto's kunnen nemen, dat is voor de volgende keer. Geen Sofie in een silly duikpak dus. Dit zijn opgezochte foto's van de visjes die ik onder andere gezien heb.
Enjoy and be jealous, you should! ;-)
Vandaag opgestaan met serieuze pijn in mijn lichaam. Niet dat iemand mij mishandeld heeft...alhoewel...het komt er dichtbij in de buurt. Ik ben gewoon weer begonnen met fitnessen. Want oh jawel, op dit kleine afgelegen eilandje hebben we een kerel die fitneslessen geeft ! Dat heb ik onlangs nog maar ontdekt en heb mij meteen ingeschreven. Hoogstnodig dat ik weer wat meer sport. Vond mijn zus blijkbaar ook want heb van haar knalwitte loopschoenen gekregen met de feestdagen. Van een duidelijke hint gesproken…
Vanaf nu ga ik dus 3x in de week fitnessen met een klein vrouwengroepje en onder begeleiding van brandweerman Tiago. Lees dit goed dames: een brandweerman die fitneslessen geeft!
Sommigen zouden dit “de natte droom” noemen, of “de ultieme fantasie”. Maar geloof mij, hij is een beul! Ele mata me! Deze ochtend kon ik zelfs niet door mijn benen gaan in de douche om de shampoo te nemen! Zo cliché, maar wel een pijnlijk cliché!
Op de dagen dat ik niet met gewichtjes sta te bewegen op muziek, ga ik lopen. En ik geef mezelf één dag rust in de week om weer op adem te komen. Ik zie mijn vader al met een lach vol ongeloof op zijn gezicht (vooral dan over dat lopen)! Die 5kg die er de voorbij maanden bijgekomen zijn moeten en zullen weer verdwijnen!
Naast al dat sportieve energieke gedoe, doe ik natuurlijk ook "luie" dingen die geen energie vergen.
Voor alles een eerste keer, dus ook voor de sport ‘vissen’. Ik wilde dat echt eens proberen, dus toen Luis aan kwam gewandeld met twee hengels zag ik het volledig zitten.
Stukje vis aan de haak, zwieren met die hengel en …wachten. Echt waar, vissen is gewoon wachten en wachten en wachten. Twee keer dacht ik dat ik iets gevangen had! Een serieus zware vis zelfs want ik trok en trok aan mijn hengel en die vis wilde maar niet bewegen! Na enkele seconden had 'k het al door...mijn haakje zat vast aan een rots. Dat uitgooien is nog het leukste deel eigenlijk, er een goeie zwier aan geven.
Na een uurtje keek ik naar Luis en zei: 'This is not my thing'. Hij moest lachen want hij had al begrepen dat ik het een beetje beu was.
Ik moet je niet vertellen dat we met lege handen huiswaarts zijn gekeerd. Maar nieuwe ervaring: check!
Op schoolgebied was het vorige week een super week. Ik mocht alleen voor de klas staan vermits Sara naar een meeting moest op een ander eiland. Voor het eerste heb ik ook les mogen geven aan de kinderen van het middelbaar. Het is gewoon echt leuk om onderonsjes te hebben met de leerlingen en om te proberen elkaar volledig te verstaan. Op deze manier leren we echt het meeste van de andere taal en van elkaar.
Morgenavond is er de 'Hatparty'. Zal dus maar al op zoek gaan naar iets om op men hoofd te zetten. Ideetjes zijn altijd welkom!
Een maand verder en ik stuur deze blogpost alweer de wereld rond vanuit Corvo. Na enkele dagen in Lissabon, 10 dagen in België, 10 dagen in Portugal en een week in Corvo ben ik dus terug present op mijn blog. I’m back!
De Kerstperiode in men thuishaven was meer dan goed. Het heeft mij nog nooit zoveel deugd gedaan om rond te hangen met familie en vrienden. Heb ze dan ook nog nooit drie maanden moeten missen en had deze periode in België ook nodig om terug op te laden. Ik geniet van mijn tijd in Corvo, maar mensen missen vergt energie! Laat me dit even kort uitleggen: Je mist iemand, om die persoon niet meer te missen maak je tijd om een mailtje te sturen, kaartje te schrijven. Als je veel mensen mist moet je dit dus regelmatig doen. Voila, vandaar de batterij terug opladen dus. Mijn nichtjes hebben mij alvast genoeg energie gegeven om nog een tijdje op Corvo te blijven.
Kerstavond werd zoals bijna altijd gevierd met enkel ons gezinnetje. Het was een gezellige avond. Vooral met de kerstboom dichtbij, de pakjes eronder en de chocomousse voor mijn neus. Ik hou van deze periode!
Ik mocht ook een typisch Corvoriaans cadeautje gaan bezorgen bij het nieuwste lid van de familie: Lasse. De eerstgeborene van mijn neef en zijn vriendin. Door de grootte van zijn hoofdje en die van de muts zal hij hier gegarandeerd nog een lange tijd genot van hebben!
De meeste mensen zijn op 31 december bezig met de voorbereidingen voor het grote nieuwjaarsfeest. Ik was dat in zekere zin ook aan het doen…op een vliegtuig richting Lissabon. ‘k Vervloekte het moment waarop ik weer afscheid moest nemen van vrienden en m’n familie. Sterk blijven en doorgaan.
Heb nieuwjaar doorgebracht met Luis en zijn vrienden. Eerst thuis lekker eten en nadien naar een plaats gaan waar concertjes zouden zijn enzo. We hadden ervoor betaald dus het moest wel iets goed zijn. Tot we er aankwamen…oh neen! Het was in een groot cultureel gebouw te doen en er stonden veel oudere mensen buiten (sorry ‘oudere mensen’, maar ‘jongere mensen’ feesten graag met ‘jongere mensen’)! De groep waarmee ik op schok was waren grappige leuke mensen en al een geluk! Op het moment dat er veel lawaai en gejuich zou moeten zijn, wanneer ze dus ‘happy New Year’ zeggen, klonk enkel het gejuich van ons groepje.
De groepjes die optraden vielen wel mee, niet zozeer mijn smaak. Er was één groepje waarop we ons volledig konden laten gaan: Melech Mechaya. Opzoeken, super vrolijke muziek!
Zoals je wel al kon voelen bij het lezen van dit bericht vond ik Nieuwjaar niet zo heel erg geslaagd.
Om de feestperiode helemaal af te sluiten geef ik jullie het videofragment nog mee van onze kerstact op het grote Kerstfeest van de school. Die was volgens iedereen meer dan geslaagd!
