Allereerst wil ik een "hulde" brengen aan twee personen,Filip en Cindy, voor het op de wereld brengen van men allereerste achterneefje, de Lasse! Nog eens een dikke proficiat en een gelukkige toekomst gewenst!
Moge het een discuswerper worden!
24 november. Binnen een week is het al december. Dan nog eens drie weken en ik zit alweer thuis. Mooi uitgerekend zit ik dus binnen vier weken thuis. Binnen vier weken breken de feestdagen dus aan en worden we overrompeld door kerstliedjes, straatlichtjes en winkels waarvan hun etalages er zo gezellig uitzien dat je bijna verplicht wordt om even binnen te lopen. Het idee al om met zakken vol cadeautjes, enkele daarvan voor mezelf, terug naar huis te kunnen wandelen. Zalig! Maar daar wringt nu net het schoentje: wanneer in godsnaam ga ik die cadeautjes kopen!? Ik kom de 20ste terug en tegen dan zijn alle leuke hebbedingetjes al foetsjie. Stres stres stres! Zal dus mijn hulp-elfje moeten inzetten (lees: zus).
Ik vergeet de Sint nu even omdat die hier gewoonweg niet bestaat. Nochtans is dit het buurland vanwaar de Sint komt, niet? Of kwam hij van Turkije? Alleszins, hij is nooit in Portugal geweest want als ik een foto van de Sint laat zien zeggen ze: 'That's Santa after a diet.'
Maar goed, ik weet dat de Sint zelfs de Belgen in het buitenland niet zal vergeten, zelfs die op de Azoren niet! Juist eh moeder...!
Waarom ik al aan de feestdagen denk? Omdat we begonnen zijn aan de voorbereidingen voor de Kerstshow op school. Sara en ik moeten een act in elkaar steken met enkele klassen. We zijn er nog niet helemaal uit maar het zal iets worden met gezongen liedjes, kaarsjes, een kerstboom en een schaduwspel. Tot nu toe hebben we ...het doek. Work to do dus!
Op school gaat alles zijn gewone gangetje met soms eens iets speciaals ertussen.
Zij vertrok deze week naar haar thuisland Brazilië. Om haar enkele laatste leuke herinneringen te bezorgen hadden we vorige week vrijdag een Braziliaans diner. Het hoofdgerecht bestond uit kool, rijst en zwarte bonen met vlees ertussen gemengd en in een sausje. Geen bijzondere aanrader. Een Peter Goossens zou zijn wenkbrauwen eens optrekken en enkele niet-voor-kinderen-bestemde dingen zeggen.
Ik keek vooral uit naar de dessertjes. Die zagen er veel verrukkelijker uit. Vermits ik een echte dessert kenner ben, heb ik deze dan ook deskundig en vooral herhaaldelijk geproefd! Als je iets doet, moet je het goed doen!
Begin december zullen Deolinda en Sara trouwens naar Slovenië reizen om samen te komen met hun Commenius partners. Het is dezelfde reis als die dat Deolinda naar België heeft gedaan. Bij elke meeting met één van de andere landen neemt ze iemand anders mee. Die reizen hier veel!! Ik zal dus alleen voor de klas komen te staan zonder iemand om de uitleg te vertalen. In die week zal ik al mijn Commenius-krachten boven moeten halen om te laten zien dat ik mijn vrouwtje kan staan (even feministisch zijn).
Ook vandaag stond er eens iets anders op het schema. In Amerika vieren ze momenteel Thanksgiving en daar wilde Sara van profiteren om een 5 o'clock tea te organiseren. Wij zorgden voor de 'tea' en de kinderen mochten gebakjes meebrengen. Natuurlijk mochten de 'scones' niet ontbreken en daar had Sara voor gezorgd.
De avondlessen Engels gaan ook goed. De mensen blijven komen dus dat wil toch iets zeggen... We hadden het vorige week over 'jobs' en hebben daar een leuk spel bij gespeeld. Een persoon kreeg een beroep op z'n voorhoofd gekleefd zonder dat hij het woord kon zien. De anderen moesten gebaren maken die met dat beroep te maken hadden. Hilarisch soms, echt! Vooral toen we een kerel 'housewife' gaven als job. De gebaren waren overduidelijk maar de arme man wist het echt niet.
'k Wilde toch eens Corvo's herfst vergelijken met de oh zo mooie herfst in België. Luis en ik dus de berg op met de auto en op zoek naar die typische herfstkleuren. Vermits Corvo niet veel bomen heeft waren er dus ook niet niet veel meer kleuren te bespeuren dan groen en donker groen, soms bruin. Puntje erbij voor België dus. Maar zomer of herfst...het blijft hier mooi!
Zoals je wel al kon merken, leeft Corvo meer dan je zou denken.
Dit kleine eiland heeft mij deze week weer maar eens verrast. Ze hebben hier hun eigen kaasfabriek! Die mocht ik eens een bezoekje brengen en ik kreeg een rondleiding zoals je ze enkel in de lagere school krijgt: nergens aankomen, luisteren en op het einde proeven! De kaas van hier is echt de moeite en ik breng er zeker mee naar huis!
Dit was het dan.
Geen grote dingen, maar veel kleine leuke dingen.
Het zijn die kleine dingen waarvan je moet genieten, die zorgen voor een glimlach op je gezicht als je naar huis gaat. En daar is Corvo goed in!
Een leuk weetje:
Vorige week stond hier in de krant dat de Portugese regering van plan is om hier op Corvo een grote gevangenis te zetten. Dit om enkele gevangenissen op het vasteland te kunnen sluiten. Oh jawel, een Alcatraz op zen Portugees! De mannen hier zouden dan opgeleid kunnen worden tot levensgevaarlijke cipiers EN als de gevangene proberen te ontsnappen zullen ze verdrinken in de oceaan. Wat een argument en verbeeldingskracht. We hebben er verder niets over gehoord. Lets keep it like that want een gevangenis in de Caldeirao...zeg nu zelf!
-Marcus Tullius Cicero-
Sofia
Geen opmerkingen:
Een reactie posten