The community-thing!

Vorige zaterdag stond er iets leuks op de agenda. Anderen zullen het als 'normaal' beschouwen of 'vreemd' vinden en ...ik ben er zeker van dat sommige mensen van het platteland dit al meegemaakt hebben. Ik, als stadsmeisje, had het nog nooit meegemaakt. Maar nu ik ervan geproefd heb, sta ik open voor nog van die avonden.
Genoeg tips. Ik heb het over een community-diner. De mensen hier noemen het niet zo, maar het is het wel. En nu denk je waarschijnlijk: "Bwaa, is het dat maar!". Ik zou met je akkoord gaan moest dat in België zijn, maar het gevoel opgenomen te zijn in een anderstalige, buitenlandse community is toch meer dan 'tofkes'!

Het was allemaal in Laurentínha te doen. Een groot huis met een grote garage. De garage was gevuld met tafels, banken, eten, drinken en veel mensen. Verschillende gezinnen hadden iets lekkers klaargemaakt waar smakelijk van geprofiteerd werd (vooral van die dessertjes weeral!) en de sangria vloeide rijkelijk van de (super!) grote kom in de bekertjes. Dat zorgde er dan weer voor dat John aan het zingen ging dan was het feest helemaal losgebarsten natuurlijk. Na het zingen werden de banken en tafels naar buiten gesleept en kwam de dj in gang. De liedjes die gedraaid werden waren vooral folklore liedjes. Ik hoor je weeral denken: "Beu, boring!!" maar neen neen neen! Het is één van mijn favoriete dingen geworden hier: met iemand staan zwieren en rondjes draaien op zo'n muziek. Zo heb ik zelfs met Baggie (ik heb hem die naam gegeven omdat ik zijn echte naam niet kan onthouden) staan zwieren, een man van in de 60 als het niet 70 is. Geweldig!
Zoals ik dus al zei: nog zo van die avonden!

En deze week vliegen de appelsienen bijna letterlijk rond je oren! Is het nu appelsienseizoen of niet, ik volg die dingen niet zo goed, maar gisteren werd er een postzak vol van het huisje binnen gegooid. Een deel ervan bijgehouden met als resultaat dat de ijskast half vol zit met dat oranje fruit-gedoe. Smakelijk!



Morgen big day!
Beijinhos

Mundo subaquatico

Dat er vissen in de zee leven weet iedereen. Dat er zich daar een hele wereld in bevindt was toch moeilijk te geloven. Je ziet wel prentjes en beelden in de media maar ik ben al naïef genoeg geweest in mijn leven om dat zomaar te geloven. Tijd voor onderzoek dus vermits ik hier genoeg zee rond mij heb.
Er werd mij al regelmatig verteld dat Corvo de ideale plaats is om te duiken. Velen doen het hier voor de fun of om te vissen (met de harpoen). 'Laat mij maar eerst eens al snorkelend ronddobberen in de zee', dacht ik. Zelfs dat had ik nog nooit gedaan!

Had wel een groot probleem, eigenlijk twee: zeevrees en vissenvrees. Laat dat nu net twee dingen zijn die nogal "vaak voorkomen" bij snorkelen.
Die zeevrees is gekomen door de vieze kwallen aan onze Belgische kust en verhalen over verdronken mensen die ze nooit meer terugvonden. De vissenvrees is dan weer afkomstig uit de Ardennen. Bij het spelen in de Semois besliste een klein visje in mijn watersandaaltjes te zwemmen terwijl mijn voet er nog inzat! Voelde iets kriebelen, verschoot en voila...vissenvrees! Trouwens, en 't is niet om te lachen, hier zwemmen hamerhaaien rond!

Na enkele duwtjes in de rug kreeg Luis mij dan toch in een duikpak. Voor hem 'tegen het koude water', voor mij 'tegen enge vissen'. Vooraleer ik al dat materiaal op mijn gezicht zetten moesten er toch enkele beloftes gemaakt worden: niet in diep water gaan zwemmen, alles stap voor stap doen, mij niet alleen laten, niet met mij  lachen en geen geintjes onder water.
Daar gingen we dan. Zwemvliezen aan, duikbril op, snorkel in de mond en dat water in.

Eerste indruk: wow! Ik had eigenlijk geen verwachtingen van wat ik te zien zou krijgen, maar wat ik zag was breath-taking! We bleven in ondiep water waar de zee rustig was tussen de rotsen en waar je dus de meeste kans had om mooie vissen te zien.
En of die mooi waren! Ineens zwommen al die kleurrijk visjes die je normaal achter glas ziet voor mijn neus voorbij. Formidabel! Luis bleef maar wijzen naar visjes die ik moest bewonderen. Na een tijdje begon ik zelf te wijzen als een gek, alsof hij die vissen ook voor de eerste keer zag...
Bij wat dieper water zagen we zelfs een hele school vissen enkele meters van ons. Super om dat te zien en tegelijkertijd was dit even een beangstigend moment. Er waren geen rotsen meer, je zag gewoon de wijde zee voor je. Een grote blauwe wazige wolk waar je niet door kunt kijken. Beetje akelig. Terug tussen de rotsen zagen we nog een felrode zeester en enkele mooie schelpen.

Na een uurtje waren we de zee weer uit en bleef ik nog eventjes op het strand zitten. Ik was onder de indruk van wat ik gezien had. Schrik voor het water: een beetje. Schrik voor de vissen: helemaal niet. Dit was een bijzonder geslaagde ervaring die ik maar al te graag overdoe!

We hebben nog geen onderwaterfoto's kunnen nemen, dat is voor de volgende keer. Geen Sofie in een silly duikpak dus. Dit zijn opgezochte foto's van de visjes die ik onder andere gezien heb.
Enjoy and be jealous, you should! ;-)

-x-

Nieuwe ervaring: nummer...

Vandaag opgestaan met serieuze pijn in mijn lichaam. Niet dat iemand mij mishandeld heeft...alhoewel...het komt er dichtbij in de buurt. Ik ben gewoon weer begonnen met fitnessen. Want oh jawel, op dit kleine afgelegen eilandje hebben we een kerel die fitneslessen geeft ! Dat heb ik onlangs nog maar ontdekt en heb mij meteen ingeschreven. Hoogstnodig dat ik weer wat meer sport. Vond mijn zus blijkbaar ook want heb van haar knalwitte loopschoenen gekregen met de feestdagen. Van een duidelijke hint gesproken…
Vanaf nu ga ik dus 3x in de week fitnessen met een klein vrouwengroepje en onder begeleiding van brandweerman Tiago. Lees dit goed dames: een brandweerman die fitneslessen geeft!

Sommigen zouden dit “de natte droom” noemen, of “de ultieme fantasie”.  Maar geloof mij, hij is een beul! Ele mata me! Deze ochtend kon ik zelfs niet door mijn benen gaan in de douche om de shampoo te nemen! Zo cliché, maar wel een pijnlijk cliché!
Op de dagen dat ik niet met gewichtjes sta te bewegen op muziek, ga ik lopen. En ik geef mezelf één dag rust in de week om weer op adem te komen. Ik zie mijn vader al met een lach vol ongeloof op zijn gezicht (vooral dan over dat lopen)! Die 5kg die er de voorbij maanden bijgekomen zijn moeten en zullen weer verdwijnen!

Naast al dat sportieve energieke gedoe, doe ik natuurlijk ook "luie" dingen die geen energie vergen.

Voor alles een eerste keer, dus ook voor de sport ‘vissen’. Ik wilde dat echt eens proberen, dus toen Luis aan kwam gewandeld met twee hengels zag ik het volledig zitten.
Stukje vis aan de haak, zwieren met die hengel en …wachten.  Echt waar, vissen is gewoon wachten en wachten en wachten. Twee keer dacht ik dat ik iets gevangen had! Een serieus zware vis zelfs want ik trok en trok aan mijn hengel en die vis wilde maar niet bewegen! Na enkele seconden had 'k het al door...mijn haakje zat vast aan een rots. Dat uitgooien is nog het leukste deel eigenlijk, er een goeie zwier aan geven.
Na een uurtje keek ik naar Luis en zei: 'This is not my thing'. Hij moest lachen want hij had al begrepen dat ik het een beetje beu was.
Ik moet je niet vertellen dat we met lege handen huiswaarts zijn gekeerd. Maar nieuwe ervaring: check!

Op schoolgebied was het vorige week een super week. Ik mocht alleen voor de klas staan vermits Sara naar een meeting moest op een ander eiland. Voor het eerste heb ik ook les mogen geven aan de kinderen van het middelbaar. Het is gewoon echt leuk om onderonsjes te hebben met de leerlingen en om te proberen elkaar volledig te verstaan. Op deze manier leren we echt het meeste van de andere taal en van elkaar.

Morgenavond is er de 'Hatparty'. Zal dus maar al op zoek gaan naar iets om op men hoofd te zetten. Ideetjes zijn altijd welkom!

Ciao meus amigos!

I'm back in town!

Een maand verder en ik stuur deze blogpost alweer de wereld rond vanuit Corvo. Na enkele dagen in Lissabon, 10 dagen in België, 10 dagen in Portugal en een week in Corvo ben ik dus terug present op mijn blog. I’m back!

De Kerstperiode in men thuishaven was meer dan goed. Het heeft mij nog nooit zoveel deugd gedaan om rond te hangen met familie en vrienden. Heb ze dan ook nog nooit drie maanden moeten missen en had deze periode in België ook nodig om terug op te laden. Ik geniet van mijn tijd in Corvo, maar mensen missen vergt energie! Laat me dit even kort uitleggen: Je mist iemand, om die persoon niet meer te missen maak je tijd om een mailtje te sturen, kaartje te schrijven. Als je veel mensen mist moet je dit dus regelmatig doen. Voila, vandaar de batterij terug opladen dus. Mijn nichtjes hebben mij alvast genoeg energie gegeven om nog een tijdje op Corvo te blijven.
Kerstavond werd zoals bijna altijd gevierd met enkel ons gezinnetje. Het was een gezellige avond. Vooral met de kerstboom dichtbij, de pakjes eronder en de chocomousse voor mijn neus. Ik hou van deze periode!

Ik mocht ook een typisch Corvoriaans cadeautje gaan bezorgen bij het nieuwste lid van de familie: Lasse. De eerstgeborene van mijn neef en zijn vriendin. Door de grootte van zijn hoofdje en die van de muts zal hij hier gegarandeerd nog een lange tijd genot van hebben!

De meeste mensen zijn op 31 december bezig met de voorbereidingen voor het grote nieuwjaarsfeest. Ik was dat in zekere zin ook aan het doen…op een vliegtuig richting Lissabon. ‘k Vervloekte het moment waarop ik weer afscheid moest nemen van vrienden en m’n familie. Sterk blijven en doorgaan.

Heb nieuwjaar doorgebracht met Luis en zijn vrienden. Eerst thuis lekker eten en nadien naar een plaats gaan waar concertjes zouden zijn enzo. We hadden ervoor betaald dus het moest wel iets goed zijn. Tot we er aankwamen…oh neen! Het was in een groot cultureel gebouw te doen en er stonden veel oudere mensen buiten (sorry ‘oudere mensen’, maar ‘jongere mensen’ feesten graag met ‘jongere mensen’)! De groep waarmee ik op schok was waren grappige leuke mensen en al een geluk! Op het moment dat er veel lawaai en gejuich zou moeten zijn, wanneer ze dus ‘happy New Year’ zeggen, klonk enkel het gejuich van ons groepje.
De groepjes die optraden vielen wel mee, niet zozeer mijn smaak. Er was één groepje waarop we ons volledig konden laten gaan: Melech Mechaya. Opzoeken, super vrolijke muziek!
Zoals je wel al kon voelen bij het lezen van dit bericht vond ik Nieuwjaar niet zo heel erg geslaagd.

Om de feestperiode helemaal af te sluiten geef ik jullie het videofragment nog mee van onze kerstact op het grote Kerstfeest van de school. Die was volgens iedereen meer dan geslaagd!


Um beijo grande e até logo.