Corvo ligt op 24km ten noorden van Flores. Het is het kleinste eiland van de Azoren en heeft maar een oppervlakte van 17km². Samen met Flores, was Corvo het laatste eiland dat ontdekt werd door onderzoekers in 1450. Het eiland trekt vooral vogelliefhebbers en natuurliefhebbers aan. Wat opvalt aan het landschap is dat het verdeeld is in kleine gronden door lage muren van zwarte stenen. Deze zwarte stenen zijn afkomstig van de rotsen van de vulkaan en geeft daarom ook de naam 'The black island' aan corvo.
Ik word luier en luier in het schrijven op mijn blog. Vergeef mij, maar er is gewoon niet veel meer gebeurd in Corvo.
Heb wel nog een verhaaltje te vertellen over een toertje rond het eiland op een speedboot, over een stressy week en een geslaagde kerstshow op school.
Maar niet nu. Nu heb ik beter dingen te doen want...ik vertrek binnen enkele uurtjes naar Lissabon!! Man, ben ik zo blij om! 3 maand Corvo was even genoeg, zeker na de afgelopen stressy weken!
Dus nu naar Lissabon, daar blijven (en al wat kerstshoppen) tot de 20ste en dan hup hup hup naar België. Kriebels all over the place als ik denk aan het moment dat ik de aankomsthal van Zaventem in zicht heb!
Nu nog even op die zak gaan zitten, iets eten en weg ben ik!
Het werd mij al lang beloofd en vorig weekend werd die belofte ook waargemaakt. Mijn boerinnengehalte zou de hoogte inschieten want...ik ging koeien melken! De technologie waarbij koeien voor zich uit staan te staren terwijl een machine hen uitmelkt bestaat hier nog niet, het is met de handjes te doen hier!
De owner van de te melken koeien was Pedro, de local apotheker.
Hij is trouwens ook de man die vogels opvangt en verzorgt die aanmeren op Corvo en te zwak zijn om verder te vliegen. Iedereen heeft hier twee jobs!
* Leuk weetje hierover:
Onze vuilnisman van 's morgens is ook de kok in een restaurant 's avonds. Bizarre combinatie waarbij je jezelf vragen kunt stellen soms! Vanaf het moment dat ik dit wist heb ik zijn eten toch grondig bestudeerd alvorens het op te eten. Ik wil geen stukje vlees zien liggen dat ik gisteren in mijn eigen vuilbak heb gegooid!
Terug naar de koeien.
Wij dus de achterbak van de auto in en op naar de koeien die boven stonden te grazen. Het waren een stuk of zes koeien die we onder handen moesten nemen, letterlijk dan. Pedro toonde ons een koe die wij mochten proberen te melken. Toen ik het beest zag had ik al meteen medelijden met haar. Zo meteen zouden twee vreemdelingen aan haar zitten te klungelen. Zoveel medelijden had ik nu ook weer niet want een minuut later zocht ik de melk al op.
Het gevoel van die uiers is in het begin wel een beetje raar. Iedereen lacht met het melken van koeien omdat het "op het mannelijke lid in rust lijkt dat je zit te masseren". Dat is ook zo!!
Voor de gevoelige lezers onder jullie is dit misschien vreemd om te lezen, maar ik zou het niet anders kunnen omschrijven.
Ik wist helemaal niet hoe te beginnen aan het melken. Moet je echt trekken? Moet je hard duwen? Gaat dat beest mij geen slag met haar staart geven?...
De eerste keren zit je maar wat te trekken en te duwen met je vingers tot je een straaltje melk tevoorschijn ziet komen. En dan begint het leuk te worden...! Naarmate je fingerspitzengevoel (of hoe schrijf je dat?) verbetert, komen die straaltjes er harder en harder uit. Luis zat al de hele tijd naast mij te filmen en om hem even te grazen te nemen begon ik dus zijn kant op te spuiten. Hilarisch, want hij bleef filmen met melk op zijn gezicht en zijn kleren!
Ik heb er dus weer een "skill" bij om over te stoefen: ik kan koeien melken!
Nadien hebben we de koeien, kippen en varkens nog eten gegeven en zijn we terug naar huis vertrokken. De tijd was snel gegaan, de zon zat al dicht tegen de horizon.
Hieronder zie je de link naar een filmpje over deze leuke en leerrijke namiddag waarin ik de hoofdrol speel.
Enkele gastrollen:
- Luis
- Cornelia de koe
- Eva het ...
Ik wil jullie ook zeker deze foto niet onthouden. Een blik op Corvo by night met in de verte Flores.
De Corvorianen moet iets fout hebben gedaan want Moeder Natuur was in het begin van de afgelopen week niet goed gezind. Ze stuurde al haar water op ons af en blies hierbij ook nog eens goed hard.
Om niet de hele tijd binnen te zitten bij dit weer, besloten Luis en ik om onze regenjas en botten op te zoeken en erop uit te trekken. Na 10 min waren we al drijfnat maar we bleven doorzetten.
Blijkbaar kon ons Mamaatje Natuur dat wel appreciëren. Na een halfuurtje opende ze haar wolkendeksel om enkele schitterende straaltjes zon door te laten. De zon verjaagde de grijze kleuren en liet Corvo haar mooie herfstkleuren zien.
Door het mooie wandelpad dat geen wandelpad was kwamen we terecht in struiken, moesten we over omheiningen klimmen, verhogingen afspringen en door zompige gebieden wandelen. Dit alles was genoeg om een groot gat in mijn broek te veroorzaken. Al een geluk dat ik nog een shortje aanhad onder mijn broek, anders zouden alle vogels mijn poep kunnen zien. Ik vond het al vreemd dat die vogels het typische werkmans-deuntje floten! Maar dus: broek in de vuilbak.
We hebben een wandeling gemaakt die leidde naar een super mooi uitzicht. Had het al eens gezien, maar blijft toch keer op keer de moeite.
Tijdens onze tocht hebben we heel even het gezelschap gehad van een wilde geit. Wel ja, zo wild was ze ook weer niet want ze hing vast aan een touw. Het was toch snel duidelijk dat het om een gevangengenomen wilde geit ging want van zodra je er op minder dan 20m van stond begon het te bokken en blazen (of hoe noemen ze dat). Dat vonden wij natuurlijk grappig en we hebben het arme beestje wat bespeeld om er een filmpje van te maken.
Na nog enkele keren in plassen te hebben gesprongen als een klein kind, zijn we uiteindelijk in een café beland om er een lekker warme chocomelk te drinken.
Bij de herfstsfeer hoort natuurlijk ook een herfst-dessert. Ik heb hier iets super lekker gegeten. Zoetebekken, let nu even goed op, hier komt het recept voor 'Maçãs assadas':
- Neem 5 appels en haal het middenstuk eruit zonder ze doormidden te snijden.
- Zet ze rechtop in een schotel.
- Steek een kaneelstokje in het midden van elke
appel.
- Vul het midden van de appel op met bruine suiker
zodat het kaneelstokje rechtop blijft staan. (afhankelijk van jouw zoetebek-niveau vul je het
helemaal op of half)- Giet hier Porto likeur over (heb het gegeten met
zwarte martini).- Steek het in de oven voor ongever 45min.
- De appels zijn goed als ze lijken te smelten.
Het eindresultaat is verrukkelijk en zou er moeten uitzien zoals op de foto!
Probeer het eens en laat mij weten hoe het gelukt is! Dan weet ik ook meteen bij ik ze kan komen eten als 'k terug in België ben!
