A agradável vivência Corvina

Allereerst wil ik een "hulde" brengen aan twee personen,Filip en Cindy, voor het op de wereld brengen van men allereerste achterneefje, de Lasse! Nog eens een dikke proficiat en een gelukkige toekomst gewenst!
Moge het een discuswerper worden!



24 november. Binnen een week is het al december. Dan nog eens drie weken en ik zit alweer thuis. Mooi uitgerekend zit ik dus binnen vier weken thuis. Binnen vier weken breken de feestdagen dus aan en worden we overrompeld door kerstliedjes, straatlichtjes en winkels waarvan hun etalages er zo gezellig uitzien dat je bijna verplicht wordt om even binnen te lopen. Het idee al om met zakken vol cadeautjes, enkele daarvan voor mezelf, terug naar huis te kunnen wandelen. Zalig! Maar daar wringt nu net het schoentje: wanneer in godsnaam ga ik die cadeautjes kopen!? Ik kom de 20ste terug en tegen dan zijn alle leuke hebbedingetjes al foetsjie. Stres stres stres! Zal dus mijn hulp-elfje moeten inzetten (lees: zus).
Ik vergeet de Sint nu even omdat die hier gewoonweg niet bestaat. Nochtans is dit het buurland vanwaar de Sint komt, niet? Of kwam hij van Turkije? Alleszins, hij is nooit in Portugal geweest want als ik een foto van de Sint laat zien zeggen ze: 'That's Santa after a diet.'
Maar goed, ik weet dat de Sint zelfs de Belgen in het buitenland niet zal vergeten, zelfs die op de Azoren niet! Juist eh moeder...!
Waarom ik al aan de feestdagen denk? Omdat we begonnen zijn aan de voorbereidingen voor de Kerstshow op school. Sara en ik moeten een act in elkaar steken met enkele klassen. We zijn er nog niet helemaal uit maar het zal iets worden met gezongen liedjes, kaarsjes, een kerstboom en een schaduwspel. Tot nu toe hebben we ...het doek. Work to do dus!

Op school gaat alles zijn gewone gangetje met soms eens iets speciaals ertussen.

We hebben afscheid moeten nemen van onze secretaresse, Gabriela.
Zij vertrok deze week naar haar thuisland Brazilië. Om haar enkele laatste leuke herinneringen te bezorgen hadden we vorige week vrijdag een Braziliaans diner. Het hoofdgerecht bestond uit kool, rijst en zwarte bonen met vlees ertussen gemengd en in een sausje. Geen bijzondere aanrader. Een Peter Goossens zou zijn wenkbrauwen eens optrekken en enkele niet-voor-kinderen-bestemde dingen zeggen.
Ik keek vooral uit naar de dessertjes. Die zagen er veel verrukkelijker uit. Vermits ik een echte dessert kenner ben, heb ik deze dan ook deskundig en vooral herhaaldelijk geproefd! Als je iets doet, moet je het goed doen!

Gabriela vertrok normaal gezien vorige woensdag. Daar heeft moeder natuur een stokje voor gestoken door even een stormpje op Corvo af te sturen. Daardoor kon het vliegtuig niet landen op woensdag en zit ze nu dus nog steeds hier. Waarschijnlijk vertrekt ze morgen.

Het 6de leerjaar had deze week een skype-meeting met de Commenius-partner uit Slovenië. Om alles vlot te laten verlopen hadden ze vragen voor elkaar voorbereid en een liedje rond 'the winter'. 't Was echt leuk om de kinderen van beide landen met elkaar te zien communiceren via de webcam. Soms merk je dat ze even vergeten dat ze gezien kunnen worden, wanneer ze een gezicht trekken van 'Huh, wat zegt diene nu!?'. Hun liedje op het einde was tof om af te sluiten. De volgende skype-meeting zal, als ik mij niet vergis, met Italië zijn in december.

Begin december zullen Deolinda en Sara trouwens naar Slovenië reizen om samen te komen met hun Commenius partners. Het is dezelfde reis als die dat Deolinda naar België heeft gedaan. Bij elke meeting met één van de andere landen neemt ze iemand anders mee. Die reizen hier veel!! Ik zal dus alleen voor de klas komen te staan zonder iemand om de uitleg te vertalen. In die week zal ik al mijn Commenius-krachten boven moeten halen om te laten zien dat ik mijn vrouwtje kan staan (even feministisch zijn).

Ook vandaag stond er eens iets anders op het schema. In Amerika vieren ze momenteel Thanksgiving en daar wilde Sara van profiteren om een 5 o'clock tea te organiseren. Wij zorgden voor de 'tea' en de kinderen mochten gebakjes meebrengen. Natuurlijk mochten de 'scones' niet ontbreken en daar had Sara voor gezorgd.

De avondlessen Engels gaan ook goed. De mensen blijven komen dus dat wil toch iets zeggen... We hadden het vorige week over 'jobs' en hebben daar een leuk spel bij gespeeld. Een persoon kreeg een beroep op z'n voorhoofd gekleefd zonder dat hij het woord kon zien. De anderen moesten gebaren maken die met dat beroep te maken hadden. Hilarisch soms, echt! Vooral toen we een kerel 'housewife' gaven als job. De gebaren waren overduidelijk maar de arme man wist het echt niet.

 

Door het opkomende slechte weer is het moeilijker geworden om wandelingen te maken.
'k Wilde toch eens Corvo's herfst vergelijken met de oh zo mooie herfst in België. Luis en ik dus de berg op met de auto en op zoek naar die typische herfstkleuren. Vermits Corvo niet veel bomen heeft waren er dus ook niet niet veel meer kleuren te bespeuren dan groen en donker groen, soms bruin. Puntje erbij voor België dus. Maar zomer of herfst...het blijft hier mooi!



 Zoals je wel al kon merken, leeft Corvo meer dan je zou denken.
Dit kleine eiland heeft mij deze week weer maar eens verrast. Ze hebben hier hun eigen kaasfabriek! Die mocht ik eens een bezoekje brengen en ik kreeg een rondleiding zoals je ze enkel in de lagere school krijgt: nergens aankomen, luisteren en op het einde proeven! De kaas van hier is echt de moeite en ik breng er zeker mee naar huis!

Dit was het dan.
Geen grote dingen, maar veel kleine leuke dingen.
Het zijn die kleine dingen waarvan je moet genieten, die zorgen voor een glimlach op je gezicht als je naar huis gaat. En daar is Corvo goed in!  

Een leuk weetje:
Vorige week stond hier in de krant dat de Portugese regering van plan is om hier op Corvo een grote gevangenis te zetten. Dit om enkele gevangenissen op het vasteland te kunnen sluiten. Oh jawel, een Alcatraz op zen Portugees! De mannen hier zouden dan opgeleid kunnen worden tot levensgevaarlijke cipiers EN als de gevangene proberen te ontsnappen zullen ze verdrinken in de oceaan. Wat een argument en verbeeldingskracht. We hebben er verder niets over gehoord. Lets keep it like that want een gevangenis in de Caldeirao...zeg nu zelf!

'Dankbaarheid is de moeder van alle deugden.'
-Marcus Tullius Cicero-

Sofia

Comenius strikes again!

Remember de Comenius-box die van land naar land reist en momenteel in Corvo verblijft? Wel, onze werkjes zijn ready to send naar de partner-scholen! En wat voor werkjes!

Om onze school voor te stellen hebben we bijvoorbeeld een film gemaakt waarin elke klas zijn bijdrage geleverd heeft.Daarnaast hebben de kinderen kaarten gemaakt waarmee ze zichzelf in het kort voorstellen.
Dit alles wordt in de doos gestopt en verzonden naar de volgende Comenius-school. Zij het niet dat dat nu net...België is.
Omdat jullie enkel nog maar foto's gezien hebben van onze school en de kinderen, deel ik deze Comenius film maar al te graag met jullie.

Enjoy, het is echt de moeite!
Sofia

Once uppon a time in Lisbon...

Omdat ik in Lissabon nauwelijks op de pc gezeten heb, kon ik dus ook niets op men blog plaatsen. We gaan het dus op dezelfde manier dus als voordien. Ik ga doen alsof ik in Lissabon zit, maar eigenlijk zit ik in Corvo. Maar jullie moeten dit bericht dus lezen alsof ik dit vanuit Lissabon schrijf.

De trip naar Lissabon lag al lang vast. Ik zou er mijn zus en Jarl zien en ging er een Comenius-meeting bijwonen (we krijgen er geld voor dusja). Omdat Luis oorspronkelijk van Lissabon is besloot hij mee af te reizen zodat hij zijn familie en vrienden kon zien. Handig, want wie kan nu een betere gids zijn doorheen Lissabon-city dan een local zelve! 

Ik kampte al enkele dagen met heimwee en het ging mij dus meer dan deugd doen om mijn zus terug te zien samen met haren boy en mijn vriend, de Jarl. Op de luchthaven hebben we elkaar dan ook een dikke knuffel gegeven, zo eentje waar je soms echt  maar echt nood aan hebt. Ik was weer opgeladen en klaar voor 5 dagen zusterfun (met leuke aanhangsels).  

Het eerste dat we deden was een goed ontbijt nemen. Luis nam ons mee naar een bekend caffee waar ze Pasteis de Nata hebben. Het van het van wat je eet bij je ontbijt in Lissabon. Ik meen het, moesten ze dit in Corvo hebben…new addiction!! Neen serieus, echt lekker!

 De weergoden waren ons niet goed gezind die eerste dag en dus moesten we voor een indoor activiteit kiezen.  Vermits ons Eva iets studeert in de branche van kunst en Luis er ook veel mee bezig is, besloten we naar het Moderne Kunstmuseum te gaan. Verschillende mensen hebben verschillende interesses en dat kwam heel goed tot uiting hier: Luis zat maar foto’s te trekken, Eva stond dingen te analyseren, ik bekeek alles gewoon heel goed en de Jarl…wel we weten eigenlijk niet wat hij aan het doen was. Soms bleef hij 10min lang voor een werk staan zonder te bewegen of iets te zeggen. Dan ging hij 5 stappen verder en deed hetzelfde met het volgende werk. Grappig! Een opmerkelijk kunstwerk was de wereld gemaakt van afval. Hierop kon ik perfect aanduiden hoe ver Corvo nu eigenlijk van Portugal ligt.

Doordat Luis een auto had, hebben we eigenlijk veel kunnen bezoeken. Hij kende ook de beste restaurantjes, dus hebben we ook goed kunnen eten.

Bij goed weer (wanneer het dus niet regende) trokken we meteen naar buiten. We hebben het bekende Torre de Belém bezocht en Padrão dos Descobrimentos . Dat zijn de gebouwen die je wel op elke kaft van een boek over Lissabon ziet.  Om Lissabon in zijn geheel te zien trokken we naar het Castelo de São Jorge. Van daaruit had je een breedbeeld-vieuw over de stad. Het is ook gewoon leuk om daar rond te wandelen, trappen op en trappen af van het kasteel.

Op één van de regenachtige dagen besloten we meer water op te zoeken en trokken we naar het Ocenarium. Daar heb ik (nogmaals) ontdekt hoe leuk het is om je soms als een klein kind te laten gaan in iets. Gekke foto’s nemen met de visjes bijvoorbeeld: kinderachtig, maar leuk! In plaats van ze goed te bekijken, hebben we er goed mee gespeeld.

Om het diner niet altijd normaal te laten verlopen zijn we naar een Fado-restaurant geweest. Fado is typische Portugese muziek. Wanneer de Fado-zangeres begon te zingen doofden ze de lichten en dat maakte het echt gezellig.

In Lissabon vind je het grootste shoppingcenter van Europa en natuurlijk zijn mijn zus en Jarl zich daar gaan uitleven. Jarl is trouwens erger dan mijn zus, ongelooflijk maar waar. In dat shoppingcenter hebben ze een bowling en die hebben we ook uitgeprobeerd op een avond. Wie denk je nu dat er gewonnen heeft? Ik natuurlijk!

Vrijdag had ik een Comenius-meeting in Lissabon. Alle Comenius-assistenten die in Portugal verblijven komen daar samen. Je krijgt er 200 euro voor dus natuurlijk dat je daar dan naartoe komt. Voor mij was dat geld niet zo belangrijk, want het dekte al mijn kosten van mijn trip naar Lissabon toch niet. Wat ik belangrijker vond was het weerzien met een hele goede vriendin. Esmeralda zou namelijk op diezelfde meeting aanwezig zijn. De meeting zelf was niet fameus. Toch niet zoals ik verwacht had. Het was wel leuk om tussen al die nationaliteiten te vertoeven en babbels te houden met de anderen. Ik heb ook Cindy leren kennen. Een andere Vlaamse meid die in Portugal aan ’t werk is als assistent. Esmeralda en Cindy zijn na de Commenius-meeting mee iets gaan eten met men zus, Jarl en Luis om de avond af te sluiten in ’t Hard Rock café. 

Esme en ik hebben veel bijgepraat en dat bleek ook nodig te zijn om op de hoogte te blijven van de laatste grote nieuwtjes.

De volgende dag vertrokken Jarl en Eva alweer en jah dan kan een grote zus het al wel eens moeilijk krijgen wanneer ze afscheid moet nemen van de kleine zus. Het was tof om men zusje een klein deeltje van Portugal te kunnen laten zien en we hebben ons allen samen geamuseerd. Daar is de Portugese Manneken Pis het zelfs totaal mee eens!

 

 

Luis heeft mij een bar binnengesleurd waar ze “crazy drinks” hebben. ‘Weeral een crazy drink!’ dacht ik! Na die poncha’s… ik kende dat! Maar ik zag al snel waarom ze het “crazy drinks” noemden: de tassen waarin de cocktails werden geserveerd zagen er inderdaad “crazy” uit. 

 Nu mijn zus en Jarl weg waren had Luis tijd om af te spreken met zijn vrienden. Ze hebben mij het uitgaansleven in Lissabon laten zien (en voelen) en het was echt super leuk! DE leukste verassing kwam ik tegen in de eerste bar waar we zaten. Eén van Luis’ vrienden, Ricardo, is een hoge piet in een Sportzone winkel en kent dus enkele bekende sporters. Opeens zei die doodleuk: ‘Ah de Nelson is hier ook ergens’. Het ging dus om DE Nelson Évora, één van de beste hinkstapspringers a.k.a. hotste sportkerels ter wereld! ‘Do you want a picture with him?’ ‘Yeah dah!’

‘t Werd een leuke avond met echt leuke mensen alweer.

De nieuwe mensen die ik tot nu toe heb leren kennen zijn zo open met mij en proberen echt te communiceren, zelfs al is hun Engels niet zo goed. Wij Vlamingen zouden hier  misschien wel een voorbeeld aan kunnen nemen naar de Franstalige toe! Het is maar een idee…

Op onze laatste dag in Lissabon heeft Luis mij meegenomen naar Palácio de Sintra. Een oud paleis in het midden van een groot bos. Dit was ook de eerste keer dat ik de herfst echt kon zien met al zijn kleuren. Zelfs dit miste ik in Corvo! Het paleis zelf leek wel uit een tekenfilm van vroeger te komen, Assepoester ofzo. Zoveel kleuren en torentjes, wondermooi! Als ik ooit genoeg geld heb, koop ik het!

Om Lissabon op een speciale manier af te sluiten, trokken we naar een Sushi-bar. De laatste keer dat ik dit gegeten heb was ook in Portugal en was dus veel te lang geleden. Niet veel mensen eten dit graag, maar ik wel dus heb ik ervan genoten. Waarom hebben ze dit niet in Corvo? Daar hebben ze toch genoeg vis!

Alles is dus voorbij. De leuke tripjes, de nieuwe mensen, de bezoekjes, de vertrouwde mensen. We zijn terug in Corvo.

Dit klinkt echt depressief en geloof mij, zo voelde ik mij ook een beetje toen we terug waren. Ik had al gehoord van de stormen op Corvo en de vele regen-aanvallen. Zit ook in een heuse heimwee dip. Wat wil je als je net je zusje hebt gezien, een hele goede vriend en vriendin en verhalen hebt gehoord van thuis… Momenteel mis ik alles en iedereen van thuis en ik was er niet op voorbereid. Wat ik wel weet is dat het zal overgaan. Ik moet nu gewoon terug in het Corvo-ritme komen en mij aanpassen aan het nieuwe weer hier.

Eergisteren had ik een laken gewassen en opgangen buiten omdat het zonnig was. ‘k Was de wind vergeten… Daar ging mijn laken dus en mocht er al bijna achteraan lopen.

Het schoolleven is ook weer begonnen en er zijn enkele dingen die ik zou willen uitproberen. Eerst uitwerken natuurlijk.

Er wachtte wel een leuke verassing op mij in Corvo: een pakje vanuit Vilvoorde met de nodige chocolade. Mama: you will get me fat als ik het al niet ben! Om dat toch een beetje te voorkomen heb ik de chocolade al gedeeld met de SPEA dudes. En dat vonden die maar al te leuk/lekker natuurlijk.

Het weekend staat voor de deur en vanavond is er een housewarming-diner bij Carlos. Allen daarheen zou ik zeggen! 

Nu nog vlug pannenkoeken maken om mee te nemen.

Nog even dit:

* Vanaf nu eet ik als tussendoortje een boterham met een sneetje kaas en honing = delicious!

* het werkwoord 'birren' klinkt hier zoveel leuker: bungee wedgi!

Laat van jullie horen eh, die heimwee dip is nog steeds aanwezig!

Beijo grande!

Sofia

Body-Mind-Madeira!

Lang tijd geleden hier. Ik lijk wel een bezoeker van deze blog  in plaats van de maker herself. En als ik deze blog bekijk als een bezoeker vind ik hem er nog goed uitzien ook. Als maker weet ik dat hij er nog mooier zal uitzien met dit bericht en zijn foto’s. Want o jee, wat is er veel gepasseerd de laatste weken.

Ik bekijk mijn vorig bericht en zie daar staan ‘Het volgende bericht zal vanuit Madeira zijn’. 1 woord: Oeps! Probleem was dat ik maar 10 min op internet ben geweest in Madeira en die had ik nodig om een mail naar de bezorgde mama te sturen. Family first!

Dus ik zit nu in Corvo maar ik ga doen alsof ik in Funchal zit, dat is Madeira. Maar ik ben daar dus niet want ik zit nu in Corvo maar het is leuker als het lijkt alsof ik dit vanuit Madeira stuur. Dus ik stuur dit vanuit Madeira maar ik zit in Corvo. Ok? Ok!

De mensen van SPEA vonden dat ik Madeira moest leren kennen en vermits zij daarheen moesten voor een congres, kon ik met hen mee. Jihaa! In vogelvlucht zouden we redelijk snel van Corvo naar Madeira kunnen vliegen. Zo werken de vogels, maar niet de wereld. Door "de wereld" moesten we een leuke omweg maken langs Porto. Voor we Madeira onveilig konden maken, hebben we dus wat rondgeslenterd in Porto eerst.

Wie nog nooit op Madeira is geweest should be ashamed of should get over here! Je hebt hier echt voor ieder wat wils! Strandliggers noemen zich maar al te graag ‘nature people’ omwille van de natuur waar ze op liggen en de palmbomen die hoog boven hen hangen. Dus: de nature-people kunnen zich hier te pletter bruinen op de zwarte stranden en heerlijk dobberen in de glanzende zee (spontane gedachte aan mijn zus). De echte wild-nature people, onze pa, kunnen zich uitleven in de tropische bossen hoog in de bergen of wandelingen maken naar de uiterste punten van het eiland. Zelfs shop-a-holics komen hier aan hun trekken! Vermits het hier toch redelijk toeristisch is heb je vele winkeltjes en enkele shoppingcentra vlakbij liggen. Geweldig eiland! Of zoals de slogan van Madeira zegt: Body-Mind-Madeira!

Voor zover de reclame boodschap over Madeira. Nu de echte verhalen.

Madeira is zo’n zat eiland! We waren nog maar net geland of we werden al meegesleurd naar één of andere bar om ‘poncha’s te drinken. Poncha’s, daar had ik al van gehoord en ik wist dat het mij geen goed zou doen. Ik zag Luis afkomen met een oranje fruitsap-achtige drank en met een brede smile op zijn gezicht…not good! Maar goed, ze zeggen toch altijd dat je cultuur moet opsnuiven op nieuwe bestemmingen, dus laat ik deze keer de cultuur opdrinken. Die cultuur leek echt lekker te zijn en dus volgde er nog eentje. Ken je dat gevoel dat je weet dat je maar beter kunt stoppen, maar “je kunt toch moeilijk neen zeggen als iemand al eentje voor je houdt”…

Laat ik maar meteen naar de volgende dag gaan: kater!  

Luis, Pipa, Sandra en Carlos zaten op het spea-congres dus moest ik een eenzame namiddag overleven. Vond ik net goed. Ik ben namelijk geen gezellig gezelschap met een hangover. Heb een wandeling gemaakt naar het centrum van Funchal en daar de sightseeingbus genomen. Het beste dat je kunt doen als je een kater hebt en toch iets van de stad wilt zien! Just sit down and relax.

Op Halloween zijn we eerst gaan eten bij vrienden thuis en nadien een feestje gaan bouwen. Om te weten hoe die avond verliep, hoef je enkel naar de foto’s te kijken.

 Na al dat drinken, feesten en sightseeing gedoe werd het wel eens tijd voor een beetje natuur. Luis vond dat ik het mooiste plekje van Madeira moest gezien hebben: Ponta de São Lourenço. Dat ligt op het meest oostelijke punt van het eiland en we zouden dus eerst een lange wandeling moeten maken. Was fine by me want voor mij was dit ‘sporten’ en het was al een hele tijd geleden dat ik nog eens gesport had (waar ik trouwens eens terug moet aan beginnen).

De wandeling naar dat ene beroemde punt van het eiland was leuk en de uitzichten waren schitterend! Ik heb nog maar enkele eilanden gezien in mijn leven, maar ik denk echt dat je zulke uizichten enkel hier kunt hebben. Na een uur bergje op-bergje af wandelen zag ik dat de weg wat verderop stopte. Luis stapte over de omheining die het uitkijkpunt afbakent en zette zich wat verder neer op de grond met het fototoestel in de hand. Zo typisch fotografen: de regels aan hun botten lappen en van de verplichte wegen afgaan. Dat gedrag komt soms ook boven bij onze pa als hij zijn fototoestel bovenhaalt.

Ik kon niet anders doen dan er ook overkruipen en mij naast hem te zetten. Het uitzicht was gewoonweg geweldig³. We waren er ook net gearriveerd toen de zonsondergang in één van  zijn laatste fases zat. Op zo’n momenten wordt je melig en komen de meligste dingen in je op. Bij mij was dat de zin: ‘Dit moet één van de mooiste dingen zijn die ik ooit zal zien.’ Iets anders dat in me opkwam was: ‘Was ik nu maar een vogel. Dan kon ik hier blijven zitten tot het donker is en gewoon terugvliegen naar de auto en die vermoeiende wandeling overslaan.’ 

De wandeling terug gebeurde in het donker en zoals sommigen weten ben ik geen donker-voorstander. Na een halfuur stonden we terug bij de auto.  Ik stapte veel sneller terug doordat mijn verbeelding begon te werken en ik dus beesten achter ons hoorden die ons achtervolgden. 23 but still a kid with lots of imagination!

Na 4 dagen moesten we Madeira alweer verlaten en dat vond ik best heel spijtig. Was er een beetje verliefd op geworden. Heb geweldige mensen leren kennen en met hen nieuwe herinneringen van sublieme momenten gecreëerd.

Maar niet getreurd, op naar de volgende bestemming: L to the ISSABON!

Ciao, Sofia