Que giro!

Donderdag had ik mij na schooltijd even op bed gezet om wat te lezen in men boek 'Villa Magdalena'. Een super romantisch verhaal over het oude Italië. Zoals elk meisje (dat graag leest) ging ik helemaal op in het verhaal en zag ik mezelf al tussen de olijfbomen zitten in de zon. Werd dat eventjes mooi verstoord door helse sirenes! Aanvankelijk dacht 'k dat het een videospelletje was dat ze enkele huizen verder aan het spelen waren en veel te luid gezet hadden. Het werd luider en luider en de ramptoerist in mezelf werd wakker. Dit is Corvo, klein en fijn, dus als hier iets gebeurde móest je gaan kijken. Vlug schoenen aangedaan en een gilet en 't straat op! Aan onze school reden er allemaal brandweerwagens voorbij met hun loeiende sirenes. Aan de lachende gezichten achter het stuur en aan de mensen die stonden te wuiven aan de kanten van de straten kon ik opmaken dat er iets anders aan de hand was. 'k Zag één van de Luis'kes staan en hij wist mij te vertellen dat het de 24ste (!?!) verjaardag is van de bombeiros (brandweer). Wat een vreemde verjaardag om te vieren! Weeral de dorpsmentaliteit die tevoorschijn kwam, hier wordt elke verjaardag natuurlijk gevierd! Daar zijn we 's avonds ene op gaan drinken.

Weekend en dat betekende zaterdag en zaterdag betekende een uitstap! Er was geen uitstap voorzien met de leerkrachten dus ben ik er op men eentje op uitgetrokken. Om te bewijzen dat ik slimmer ben geworden na de bewuste vakantie in de Pyreneeën : ik had een plannetje mee van de wandelwegen op Corvo én ik had om raad gevraagd bij een Luis'ke. Wat ook hielp was dat er maar één wandelroute op Corvo is en dat het hier niet zo groot is dat je er kunt verdwalen. Na men rugzak gemaakt te hebben trok ik de Grosso op, de plaatselijke vulkaan.

Het hoogste punt van de Grosso is 718m, maar daar moest ik niet naartoe. Ik moest 'maar' 500m stijgen op een afstand van 8km. Heb ik dat even zwaar onderschat!
Niet dat ik afgezien heb maar ben soms toch eens gestopt om "van het uitzicht te genieten".





Met pijnlijke voeten, een zware rugzak en veel fotomateriaal ben ik boven geraakt en het was het meer dan waard! Klinkt zo cliché, ik weet het, maar het is echt waar!

Ik had een schitterend uitzicht over de Caldeirão. Het is de krater van de vulkaan waarin zich meren en kleine heuvels bevinden. Deolinda had me al verteld dat het 9 heuvels zijn en dat ze voor de 9 eilanden van de Azoren staan. Het kleinste heuveltje is natuurlijk...Corvo. De Caldeirão is 300m diep en heeft een diameter van 2,5 km. Ik kon enkel maar staren en genieten van dit natuurfenomeen. A litle piece of heaven on Earth!


Deolinda heeft al beloofd om eens terug te  komen en af te dalen naar de meren voor een pick-nick. Naar het schijnt is het van dichtbij nog mooier als van ver.
Toen ik net terug naar huis wilde vertrekken kwam Hugo af in zijn auto. De wind zette op en er was regen op komst dus ik maakte dankbaar gebruik van zijn auto om mee terug te rijden naar Corvo City.

 Die avond zouden we normaal gezien, zoals elke zaterdagavond, naar de disco gaan. Tijdens het avondeten bij Sara kreeg Claudio's tante telefoon van haar nonkel, de disco-uitbater (iedereen is hier precies familie van elkaar). Hij ging de disco vanavond niet openen omdat hij geen drank en gas in voorraad had. Balen, want had wel zin in een sociale avond. Op dat moment kreeg ik een smsje van Deo met de vraag of we geen zin hadden om naar de koffiebar te komen. Leek ons leuk alternatief dus allen daarheen. Samen met Sara, Deo en nog drie andere collega's hebben we dus een gezellig tetter-avondje gehad zoals enkel vrouwen dat kunnen. EN...ze hebben in de koffiebar iets dat op Baileys lijkt! Another litle piece of heaven on Earth!

Pipa was ook in de koffiebar aanwezig, die vrolijke over-energieke vrouw. Volgend weekend staat er een voetbaltoernooi op de planning die zij organiseert. Ze had me al gevraagd om haar team te joinen en ze was nu op zoek naar een gevaarlijk klinkende naam voor ons team om de mannelijke ploegen mee af te schrikken. Het is 'the black mamba' geworden, afkomstig uit de film ' Kill bill'. Beslis zelf maar of we nu gevaarlijk overkomen.
Tijdens ons gezellig onderonsje werden we getrakteerd op een gitaren-sessie van Pedro the policeman (rechts) en nog een kerel. Was best goed!

Vandaag was het rustig dagje. Deze middag ben ik bij Deo gaan lunchen en zijn we nadien nog even gaan fietsen. Het was schitterend weer. Joao, haar zoon, en Lurdes, een collega, waren er ook bij. Om even te schetsen hoe hard Deo mij soms verwent: ze had rijst met kip gemaakt en omdat ze wist dat ik niet graag rijst eet, had ze speciaal voor mij patatjes gemaakt. Na mijn Belgische en Gambiaanse, heb ik er nu dus een Portugese mama bij. (Maar mama, je blijft de beste hoor.)  In de namiddag is Sara langsgekomen om aan onze avondlessen te werken. Volgende donderdag is de eerste les. We hadden een moeizame start bij het voorbereiden doordat Sara en ik niet meteen op dezelfde golflengte zaten als het op de lessen aankwam. Uiteindelijk hebben we het juiste spoor gevonden door een mooie mix van beide golflengtes te maken. Nu maar hopen dat de (allemaal oudere) leerlingetjes willen luisteren!
Nadien zijn we nog samen naar de voetbal gaan zien op het sportpleintje. Daar zijn de mannen zich al aan 't voorbereiden op het voetbaltoernooi. Geloof me als ik zeg dat ze ons niet zullen sparen volgend weekend.

Adeus!

Sofia